මේකනම් පත්තරේක තිබුනෙ..

පිටිසර ප්‍රදේශයක හිටපු ගැමි යුවලකට තම එකම දරුවාට පෙලවහක් කරන්න කාලේ හරි කියල ඉතින් හෙව්වට ගමේ කෙල්ලො කැමති නෑ. මොකද පුතණ්ඩිය ටිකක් මෝඩ පහේ මොඩල් එකෙක් නිසා. තාත්තත් එක්ක කුඹුරු වැඩ ඇඟේ හයියට කරාට වැස්සකටවත් ඉස්කෝලෙකට ගොඩවෙලා නෑ. ගෙදර අගහිඟකම් නිසා වෙන්න ඇති සමහර විට. ඉතින් බැරිම තැන බැඳල දෙන්නත් එපෑ.. ලොකු දෙන්න මැරුනොත් මේ යකා තනි වෙනවනෙ. ඉතින් පිට පලාතකින් කොහොම හරි මේ පුතණ්ඩියට පෙලවහක් කරල දීල. වැඩිමහල් දෙන්න වෙනම දැන් ඉන්නව. මේ හාදය දැන් බැන්ද පළවෙනි දවස.. නෝනා හදපු රෑ කෑමත් කාල ගෙනාපු රා කට්ටකුත් ගහල. සුපුරුදු පරිදි ගියා ගෙයි එළිපත්තට දා ගත්ත පැදුර ගොරෝද්දෙ ඇද ඇද නිදි. අර කැන්දන් ආපු  කෙල්ල රෑ පුරාම අඬල. උදේ ආපු දෙමහල්ලෝ දෙන්න ඉතින් වෙච්ච වැඩේ තේරුම් අරං.. තාත්ත පුතාට ලංවෙලා ඇහුව “මොකද්ද යකෝ මේ කරපු නස්පැත්තිය. තො මෙතන රෑ තිස්සේ දපල.. අර කෙළි ගෙයි තනියෙම” කියල වැඩේ තේරුම් කරලා දෙන්න හදල. ඊට පස්සේ මේ යොදය කියල “මං මොනවා කියල කරනද ඕකිට.. දීපු බත්පතත් කාල මං මේ මෙතනට වෙලා පැදුරු පඩංගුවෙ නිදා ගත්ත විතරයි. මං ඒකිව අතකින්වත් ඇල්ලුවෙ නෑ ඕන්. ඔය අඬන්න ඇත්තෙ ගෙදර ඈයො මතක් වෙලා වෙන්ට ඇති..

ඒ කියන්නෙ ඉතින් මනමාලි පළමු දා ඇඬුවොත් ඒ අඬන්නේ ගෙදර ඈයො මතක් වෙලා....

Read More

 

කාලෙකට පස්සේ හොඳ සිංහල චිත්‍රපටියක් බලන්න පුළුවන් උනා. මේක බලද්දී මනෝරත්නයන්ගෙ ගුරු තරුව වේදිකා නාට්‍ය බලපු අයට මතක් වෙන්න ඇති සමහර විට.. පොඩි පොඩි film festival වල පෙන්නල සම්මානයක්, දෙකක් අරගෙන තමුන් වෙනස් විදිහෙ කෙනෙක් කියල පෙන්නන්න දඟලන රැල්ලෙනුත්, ඉතිහාසකතා වාර්තාකරණ රැල්ලෙනුත් හෙම්බත් උන අයට හොඳ චිත්‍රපටියක් දායාද කිරීම ගැන ඇත්තටම ශ්‍රද්ධා මාධ්‍ය ජාලයට ඇතුළු සියලු දෙනාට... ඇත්තටම පින්. කන්න අතට ගන්න බත් පත ඇතුලෙ රසායන ද්‍රව්‍ය  හැට හුටහමාරක් තියෙන කොට ඒවත් එක්ක මුළු ජීවිතේම ඔට්ටුවෙන ජීවිත මොනවගේ ඇද්ද, ඒ අය මොකක් නිසා මේ දේවල් භාවිත කරන තත්වයට පත්උනාද කියල විතරක් නෙමේ ඒ වගේ පවුලක ඉපදුණු දරුවන් දෙදෙනෙකුගෙ අනාගතය කොහොම ගොඩනැගෙනවද කියල මනාවට පෙන්වන චිත්‍රපටියක්.. කලාත්මක දේශපාලනික චිත්‍රපටියක්. සමර චිත්‍රපටි දේශපාලනිකයි, රැඩිකල් කිව්වට ඒවයි මේ තරම්වත් දේශපාලන අර්ථගැන්වීමක් දකින්නට නෑ. ඒවායෙ තියෙන්නෙ පුහු රැඩිකල්, පෞද්ගලික මතවාද බලෙන් ප්‍රේක්ෂකයාට දමා ගැසීමක්.

දරිද්‍රතාවෙ පතුලෙම ඉන්න පවුලක නිවුන් දරුවන් දෙන්නෙක්. දෙසොයුරන්ගෙන් කෙනෙක් දැනුම, ගණිත ආදී විෂයනට දක්ෂ වෙද්දි අනෙක සෞන්දර්ය හැකියාවන්ට දක්ෂව එයට නැඹුරු වෙනව. රසාස්වාදය, රසවින්දනය, කලාව, ඉතිහාසය කප්පාදු කරපු රැකියා වෙළඳපොල සඳහා පමණක්ම ඉලක්කගත වෙච්ච අධ්‍යාපන මොඩලයට... ලෝකෙ ඉහලම තැනෙක තියෙනව යැයි පාරම්භාන ලංකාවේ වනපොත් අධ්‍යාපනයට මේ දරුවන් දෙන්නත් ඉතින් අකුරු කරන්න යනවා. එතැනදී ගණන් බැරි දරුවා මොට්ටය වෙද්දි කලාව මොට දරුව දක්ෂය වෙනව. තමන්ගෙ බාල සහෝදරයට වඩා පරිසරයට, පවුලට ආදරය කරන, කළා හැකියාව ඇති දරුව මේ අධ්‍යාපන රටාව ඇතුලෙ fail වෙනව... මේකද අපිට, අනාගත සමාජයට අවශ්‍ය අධ්‍යාපනය යැයි ප්‍රශ්නයක් ඉතිරි කරමින් චිත්‍රපටිය නිම වෙනව. පලිබෝධනාශක අවුලෙන් පටන් අරගෙන ගුරු කේන්ද්‍රගත අධ්‍යාපනයෙ ඇති අවුළ පෙන්වමින් චිත්‍රපටිය නිමවෙනව. හරියට මේ අධ්‍යාපනයත් දරුවන්ගෙ අනාගතයට පලිබෝධනයක්, විසක් වෙන්න බැරිදැයි යන හැඟීමක් මතු කරමින්. නමුත් අවසන් කරන්නෙ බලාපොරොත්තුවක් සහිතව (එය හොද සිනමා නිර්මාණයක් දකින්න ලැබෙන ලක්ෂණයක්). ඒ ගුරුවරය ගණන් හදන්නට බැරි දරුවගෙ කවියට හැඟීම්බර වෙලා වෙනද කරන දඬුවම් දීම අතෑරලා පාඩම් කියා දෙන්න පටන් ගැනීමත් එක්ක.. පරිමාව හා ධාරිතාව මාතෘකාව විදිහට ගනිමින්. මාතෘකාව පෙන්වමින්ම තිරය වැහෙනව.

මෙහි දකින්නට පුලුවන් තවත් ඉතාම හොඳ දෙයක් තමා සංගීතයට, කලාවට ලැදි වැඩිමලා සෙනෙහස, ආදරයට හිත ඇති කෙනෙක් වෙලා අනෙකා ඒකෙ ප්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවය විදිහට නොදක්වපු එක. ඒ කියන්නෙ ඔහු අකාරුණික, සංගීතයට අකමැති කෙනෙක් විදිහට නොදක්වපු එක... හාමුදුරුවො දැක්කම අයින් වෙලා වැඩිමලා වඳීද්දී, බාලය කිසිම ගෞරවයක් නැතුව යන කෙනෙක් කරේ නෑ. ඔහු වැන්දේ නැති උනත් පාරේ ඉඩ දීල හිටිය. සංගීත පන්තියට ගොඩ නොවැදුනත් ගෙදරදී සිංදු මිමිනුව. ලෝකෙත් එහෙම තමා. අපිට කවුරුවත් මෙයා හොඳයි, මෙයාගෙ නරක විතරමයි කියල වෙන් කරන්න බැහැ. ඉන්නෙ හොඳ අඩු හෝ නරක අඩු හොඳ වැඩි පිරිසක් විතරයි.. චිත්‍රපටියෙ ප්‍රධාන චරිත දෙකේ සංකලනය මේ කාරණාවත් එක්ක බලද්දී ඉතාම ප්‍රශස්තයි. මොකද දරුවන් කොහොමත අහිංසක අය. ඒ නිසා මෙයා නරකයි, මුරණ්ඩුයි කියල හංවඩු ගැසීම උචිත නැහැ. ඒක හොඳින්ම ප්‍රකට වෙනව මේ චිත්‍රපටිදි තැනක තමුන්ගෙ අයියට ගුටිකන්න වෙයිද කියල හිතිලා පාඩමට දක්ෂ මල්ලි ඇස්වල කඳුළු පුරෝගෙන අඬන සිද්ධියෙන්. මේක එන්නෙ අර කවිය කියන හරියෙ. ළමයි කවදත් අහිංසකයි. අහිංසක, අංගුලිමාල වෙන්නෙ.. ඒ අහිංසක බව නැති වෙන්නෙ සමාජසංස්ථාව නිසාමයි.

මේ  චිත්‍රපටියෙ ප්‍රධාන භූමිකාව විදිහට දකින නිවුන් දරුවෝ දෙන්නෙත් අනෙත් ජැක්සන් ඇතුළු අය තරම්ම දක්ෂ රංගනයක නිරත වෙනව. නවකයො උනත්. ඒ වගේම සිනමාත්මක බව, රූපක භාවිතය, නාද සංකලනය වගේම ඇඳුම්පැළඳුම් හා වේශනිරූපණයත් ඉතාම උසස්. ඒ වගේම චිත්‍රපටිය අතරතුරදී සීය වගේම, අන්තිම හරියෙදි දරුවත් ඉදිරිපත් කරන කවි පෙළ ඉතාම හැඟීම්බරයි.. මේ කවි පෙළ ගැන මහමෙව්නාවෙ වලිමඩ ශ්‍රද්ධාසීල ස්වාමින් වහන්සේ අරුත් ගැන්වීමක් කරල තිබුණ මෙන්න මෙහෙම -

මෙය ජනාප්‍රවාදයෙ තියෙන කතාවක්. කෑම නැති කාලයක කොබෙයි කිරිල්ලියක් පැටියට කන්න මී මල් ගේනව. දවසක් කොබෙයි අම්ම එනකොට මල් ටිකයි. පැටියට කිව්ව උඹ ටිකක් කන්න කියල.. අහල නෑ තව දවසක එද්දීත් මල් ටිකයි. කේන්ති ගිය කොබෙයි අම්ම කොටාගෙන කොටාගෙන ගියා. පැටිය මරුන. කොබෙයියත් බලං හිටිය කරන්න දෙයක් නැතිව. වෙලා තිබිල තියෙන්නෙ අව්වට වේලිලා මල් මැලවිලා, ටිකක් වෙලා. පමාවෙලා වැස්සක් වහිද්දි මල් ආයෙත් දිගහැරෙන්න අරන්. මල් අඩු උනෙ පැටියගෙ වරදක් නිසා නෙමේ. ඉතින් අඬන කොබෙයි ලියව සනසගන්න, කොබෙයිය කියනවලු ‘උබේ අතේ වරද නැහැ ඒ මේ සංසාරෙ හැටි ’ කියල. ඉතින් අනිත් කොබෙයියෝ පුබ්බුරුම් පුතා කෝ කෝ කියල කෑ ගහද්දීන් මටත් වෙනදට වඩා තනිකම වැඩි. උඹත් අඬනවා.. ඒ නිසා මං ලඟම කියව කියව ඉන්නේ නැතුව ඕක නොදන්න අයට ගිහින් කියන්න  කියල කොබෙයිය, කොබෙයි ලියට කියනවලු.. (ඕක තමා කවියෙ අන්තර්ගතය)

Read More

    මේකනම් ඇත්ත කතාවක්... ඔන්න ගම්බද පලාතක වාසය කරපු මැදි වයසේ දෙදරු මවක් හිටියලු. මෙයාගෙ පිලිවෙලේ හොඳ කමට බැංකුවට යන්න passbook එක හොයද්දි තමයි දන්නෙ එක කාලෙක ඉඳල ආගිය අතක් නෑ කියල. දහඅතේ කල්පනා කරල හොයනව ඉතින් දැන්. ළමයි දෙන්නගෙනුත් පොත හොයාගන්න උදව්වක් නැති නිසා බැන බැන තමයි හොයන්නෙ. “මට මේක හොයල දෙන්න උදව් වෙයල්ලකෝ. ගෙදර වැඩක් කරනනෙත් නෑ. උදව්වක් ඉල්ලුවහම එක කරන්නත් බෑ. ෆෝන් වලම එල්ලිලා හිටපල්ලාකො. මොකට හැදුවද මුන් වගේ දෙන්නෙක්..”

බැරිම තැන පොතත් නැතුව ගිය බැංකුවට. මේ දුක්ගැනවිල්ල අහපු බංකුවේ මැනේජර් මහත්තය “ඔයා දිවුරුම් සහතිකයක් ලියල අත්සන් කරල ගෙනත් දෙන්න, මගේ බැංකු පොත නැති වුණා කියල. එතකොට අපි ආයේ අලුත් එකක් හදල දෙන්නම් ” කියල කිව්ව. ආයෙ ගෑණි දහඅතේ කල්පනා කරා දිවුරුම් සහතිකයක් ලියන්නෙ කොහොමද කියල. එච්චර ඉගනුමක් නෑ කියන්නේ සමහර වෙලාවට ඉතින් ඉස්කෝලෙ යන කාලෙම ගෙදරින් පැනල ඇවිල්ල වෙන්න ඇති. ගෙදර ඇවිත් ළමයි දෙන්නගෙනුත් ඇහුව “උඹල දෙන්න දන්නවද දිවුරුම් සහතිකයක් ලියන්න”. ළමයි දෙන්නම එක වචනයයි පිටකලේ ඒ නෑ කියල. ආයේ ළමයි දෙන්නටත් ආයෙත් බැන බැන ගත්ත කොලයක් “දෙයියම්පල්ල මාගේ බැංකු පොත නැතිවී ඇත. බේබදු මගෙ මිනිහයි, මගේ දරුවෝ දෙන්නයි පල්ල මගෙ බැංකු පොත නැතිවී ඇත. අලුත් එකක් ලබා දෙන්න” කියල ලියල පහුවදා ගියා බැංකුවට. මේක දැක්ක බංකුවේ මැනේජර් බොහොම අමාරුවෙන් හිනා නොවී මේ අසරණ ගෑණු කෙනාට හරි විදිහට ඒක ලියල දීල අත්සන් කරවගෙන, ඇයට අලුත් බැංකු පොතක් අරං දීල.

Read More

 

    වෛද්‍යවරු තමන්ගෙ දරුවන්ට ලොකු ලොකු පාසල් ඉල්ලපු, සැප පහසුකම් ඉල්ලපු කතා පත්තරයකින් දැකල ඒ හැටි වැඩිකාලයක් නෑ. ඊට හාත්පසින්ම වෙනස් විදිහට ගති පැවතුම් ඇති වෛද්‍යවරයෙක් ගැන ගිය ඉරිදා මව්බිම පුවත්පතේ වාර්තාකරලා තිබුණ. පා පැදියෙන් රෝහල් යන දොස්තර කියල. නිකං දොස්තර කෙනෙකුත් නෙමෙයි විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙක්. සාමාන්‍යයෙන් දොස්තර කෙනෙක්ව අපි දකින්න කැමති ටයි දාගෙන කාර් එකක එන කෙනෙක් විදිහට. දොස්තරල කැමතිත් උපරිම ඒ විදිහට ඉන්න. නැත්තං අරවගේ ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කරයිද?. ඒත් කරන සේවයත්, තියෙන දැනුම, දක්ෂකමත් හා යන එන වාහනෙ අතරේ අන්‍යෝන්‍ය සම්බන්ධයක් තියෙනවද.. බයිසිකලෙන් ආවොත් වෙදකම කරන්න බැරිද?. මේ කියන්නෙ ඉරිච්ච කොට කලිසමක් ගහන් බුලත්විටක් කෑවත් කමක් නෑ වැඩේ කරනවනම් කියන එක නෙමේ. දොස්තර කෙනෙක් වේවා, වෙන උගතෙක් හෝ කවුරුවත් අමුතුවෙන් පුම්බගෙන ඉන්න ඕනෙ නෑනෙ. ලංකාවේ කොහොමත් ගොඩක් අය යන්න හදන්නෙ අඩි 2, 3ක් උඩින් නිසයි මේ කියන අවුල එන්නෙ. ඒ නිසානෙ මේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරයගෙ ආටිකල් එකක් පත්තරේ දාන්න තරම් සුවිශේෂී උනෙත්. අපි ගොඩක් දෙනා වාහනයක් ගත්තොත් ළඟ කඩේට යන්නත් කාර් එක නැතුව බෑ බෑ වගේ. එතකොට ඉතින් ඇපල් ගෙඩියක් ගන්න ගියත් යන්න වෙන්නෙ supar-market එකකකට. මොකද කාර් එක park කරන්න තැනකුත් එපා. පාරේ traffic එකත් වැඩි කරන් ඇපල් ගන්න supar-market එන කෙනාට දොර අරින්න කෙනෙකුත් ඉන්න නිසා තවත් මැරු. මොකද දොර අරින එක්කෙනත් sir, miss කියාගෙනනෙ දොර අරින්නෙ. හැබැයි මේ chance එක බඩු 100ක් ගන්න උනත් පයින් එන කෙනාට සෙට් වෙන්නෙ නැති තරම්.. ඔහොමයි අපෙ සමාජ තත්වය maintain කිරීම.. හරිම professional. හැබැයි ඉතින් හිතින් දුප්පත්. හරි කුහකයි. ඉරිසියයි. පෙරේතයි. අනිත් කෙනා ඉස්සරහට යනවට කැමති නෑ. ඉවසන්න බෑ. දරාගැනීමේ හැකියාව අන්තිමයි. පට්ට ආත්මාර්ථය මතම උපත හා වර්ධනය වෙච්ච කොටසක් (බොහෝ) වගේ. ඉතින් මෙහෙම දොස්තර මහත්තයෙක් දැක්කම ඒක අපිට news එකක්... (මෙහෙම ජීවත්වන සරල චරිත නැතුවම නොවේ).

    ඉතින් මේ වෛද්‍යවරයා කියල තියෙනව තමුන්ගෙ සරීර සෞඛ්‍යයට වගේම මානසිකත්වයටත්, තමුන්ගෙ මානය නැති කරගන්නටත් එය ඉවහල් වෙනව කියල. ඉතින් මෙහෙම බයිසිකලෙන් යන්නෙ ගැලපෙන විදිහට ඇඳපැළඳගෙන කියල තියෙනව. මොකද ටයි දාලත් බෑ, කොට කලිසම් ගහලත් බෑනෙ. තත්වයට ගැළපෙන විදිහට casual අඳිනව ඇති. ඉතින් මෙහෙම යනකොට සමහර කාර්වල යන උදවිය අහනවලු දාගන යන්නද කියල. මොකටද නිකං කකුල් රිද්දගන්නෙ කියල වෙන්න ඇති ඉතින්... ඒ වෙලාවට ඉතින් doctorට හිනා පාරක් යනවලු. තව දුරටත් doctor කියල තියෙනව මම බයිසිකලෙන් එනකොට මට මාව කවුද කියන එක වැටහෙන්න ගත්ත. මං කරන්න ඕන මොනවද කියල අවබෝධ වෙන්න ගත්ත කියල. ඒ කියන්නෙ ඉතින් ලීස් දාල දහදුක් විඳල වාහන ගත්ත අපේ අයට අපි කවුද, මොනවද කරන්න ඕන කියල හරි තේරුමක් නැති වෙන්න ඇති... නැත්තං එහෙම කියන්නෙ නෑනෙ. ඉතින් මේ සරලව ජීවත්වන ගැඹුරු අවබෝධයක් ඇති doctor ඉන්නව කියන්නෙ බදුල්ල නොමේරු ළදරු එකකය භාර ළමා රෝග විශේෂඥ විදිහටලු. ඉතින් නොමේරු අයට හම්බෙන්න කියාපු doctor... එතුමාගෙ නම තමයි වෛද්‍ය සේනක ගුණතිලක.

    ඒ වගේම සේනක doctor සඳහන් කරල තිබුන හැම ගෙදරකම ජංගම දුරකථන කිහිපයක් තියෙනව (ඇත්තනෙ පෙරපාසල යන එකා ලඟත් touch screen) නම් හැම ගෙදරකම බයිසිකලයක් තිබුනොත් නරකද කියල. ගෙදර තියල තියන්න නෙමේ හැමදෙනාගෙම පාවිච්චියට..

Read More