කලාවේ නාදය...

රැස්ව සිටින දහසක් හදවත් එකම සමාධියකට සමවදින මොහොතයි මේ. මුලු ශාලාවම ඉඳිකටු තුඩක් බිම වැටුනත් එය හෙන හඬක් වන තරම් නිහඬය. මහා සංගීතඥයා වාදනය පටන් ගැනීමට තව ඇත්තේ නිමේශයක් පමණි. රසිකයන් මහත් උද්යෝගයෙන් ඔහුගේ වාදනයට සමවදීමට බලා සිටී. ඒ මොහොතේම... ශාලාව දෙදරවමින් අසුන්ගෙන සිටි අයෙක්ගේ දුරකතනය නාද වන්නට විය.

“මේ මොනවගේ මෝඩයෙක්ද, මේ වගේ ස්ථානයක මොහු හැසිරෙන්නටවත් දන්නෙ නැති හැටියක්...” ශාලාවේ සිටි දහසකගේ රෞද්‍ර ඇස් ඔහුවෙත එල්ල විය. මුලු සිරුරින්ම නැගුනු ලැජ්ජාවත්, බයත් සමග වෙව්ලන ඇඟිලි තුඩු අතරින් වහා දුරකථනය ක්‍රියාවිරහිත කළ ඔහු... අසරණ සිනහවකින් ආසනයේ හැකිලෙන්නට වුනි. සුලු විරාමයකින් නැවතත් සභාවේ පෙර නිහඬ බව ඇතිවිය.

මොහොතකින් නැවතත් එම දුරකථන නාදය ඇසෙන්නට විය!

නැත... මෙවර එය ආවේ වේදිකාවෙනි. මහා සංගීතඥයා පෙර ඇසුණු දුරකථන නාදයම නැවත ප්‍රතිවාදනය කරයි.

ශාලාවේ රැස්ව සිටි පිරිස මොහොතක් ගල්ගැසී සිදුවන දෙය බලා සිටියහ. සියල්ලෝම ඒ කෙටි වාදන කණ්ඩය අවසානයේ මහත් හඬින් අත්පොලසන් දුනි. ඔවුන්ගේ හදවත්වල කෝපය වෙනුවට විස්මය මුසු සතුටක් තැවරී තිබිණි. ඒ අතර දුරකථනය හිමිකරුවාද කඳුලු පිරි දෙනෙතින් හා උතුරායන සිනහවෙන් අන් අයගේ අත්පොලසන් නාදයට හදවතින්ම එකතු විය.

සංගීතය ඇතුලු මුලුමහත් කලාවේ උත්තරීතර අරමුණ විනිශ්චය නොව අවබෝධ කරගැනීමයි... එකිනෙකා අතර පරතරය තබන්නට හෝ වෛරය, ක්‍රෝධය ඇතිකරන්නට නොව.

මේ බව එදා රාත්‍රියේ මහා සංගීතඥයා සියල්ලන්ටම ඒත්තු ගැන්විය.