රූපය - අන්තර්ජාලයෙනි

ඊයේ සැන්දෑවේ රාවල්පිණ්ඩි නගරයේ පොත් සාප්පුවකට ගොඩ වැදුන මම, පොත් බර තොගයක් ම මිලට ගතිමි. සාප්පුවෙන් එලියට පැමිණි මට, මද ඇසිල්ලකින් ම පොත් මිටියේ බර දැනෙන්නට විය. මා වටා දක්නට ඇත්තේ හැඩට වැඩට ඇඳ පැළඳ ගත් ජෙත්තුකාරයින් ය. ඇත්තම කියනවානම්, මගෙ වැදගත් ධනපති තත්වය ගැන කල්පනා වූ මට, ලැජ්ජාවක් ඇති විය. බටහිර පන්නයේ ඇඳුම් ඇඳ සිටින මට බර පොත් මිටියකුත් උසුලාගෙන ගමන් කළ හැකිද? ඇත්තටම බැරිය. වට පිට බැලුවද කුලී කාරයෙකු ළඟ පාතක නැත. සාප්පුවෙන් මදක් පිටත පැකිලෙමින් සිටින විට, මා පිටුපසින් අසුනේ බයාදු හඬකි.

“බාබුජී, මම පාර්සලය ගිහිල්ල දෙන්ඩ ද?

වටපිට බලන විට මා දුටුවේ සිනාසෙමින් මා දෙසට පැමිණෙන කිලිටි මුහුණකි. එහෙත් අලුත උපන් දරුවෙකුගේ අහිංසකත්වය එම කිලිටි තලයෙන් වැසී තිබුණේ ය. මේ මුහුණේ අයිතිකාරයා, බොහෝ ම මෑත දී මහ පොළෝ කුහරයෙන් එලියට පැමිණියෙකු විය යුතු ය.

“හොඳයි, එහෙනම් මේක බස් එක ගාවට ගිහිල්ල දෙන්ඩ. මට පරණ ටවුමට යන බස් එක අල්ලගන්න තියෙනවා... ආ මෙන්න..” සාක්කුව අත ගෑ මම, පයිසා දහයේ කාසියක් ඔහු අත තැබීමි. කාසිය ඔහු අත තැබූ පසු මා තුළ හටගත්තේ ආත්මාභිමානයකි. මා මේ මිනිහාට වැඩේට කලින් ම කුලිය ගෙවා ඇත. ඔහුගේ විශ්වාසය ඇති වන්නට, එය හේතුවක් නොවේද?

“බාබු සහීබ්, මට දැන්මම සල්ලි ඔනැ නෑ” කියමින් සිය අන්ඩ දැමූ අත් කොට කබායේ කිසියම් තැනක කාසිය ඔබාගත් හෙතෙම, අහිංසක ලෙස සිනාසුණේ ය. මේ මිනිහා වැදගත්යයි ද අවංකයයි ද මම සිතේ සනිටුහන් කර ගතිමි. සෙනග අතරින් වක ගැසී ඉදිරියට ගමන් කළ හෙතෙම, අන්තිමේ දී බසයට ගොඩ නැගී හිස් අසුනක් මත පාර්සලය තැබීය. මෙම පෞරාණික වාහනයේ ඉඩ ඇති අසුනක පහසු ලෙස හිඳගත් මට, මොහොතකට සියල්ල අමතක විය. වාහනය ගැස්සෙමින් ද පැද්දෙමින් ද පරණ නගරයේ අබලන් පාර දිගේ ඇදෙන්නට විය. හදිසියේම මා දුටුවේ මා දෙස බලා සිටින මගේ කුලී කාරයා ය. මම ඔහුට, මා සිටි අසුනේ බිඳක් ඉඩ දුනිමි. එහෙත් හිස සෙලවූ ඔහු මා ලඟින් ම බිම වාඩිවූයේ තුටු පහටු සිතිනි.

“ඇයි, තමුසෙ බහින්නෙ නැද්ද?” මේ මිහිහාගේ ගුප්ත සිනහව තේරුම්ගත නොහැකිවූ මම, ඔහුගෙන් විමසුවෙමි. මලානික කම්මුල් මත තැවරී තිබුණු කුණු තට්ටුව මත වුව, ඔහුගේ පහන් සිනහව පැතිර ගියේ ය.

“මාත් යන්නෙ පරණ ටවුමට” ප්‍රිය උපදවන හඬින් කී ඔහු මා දෙස බලා විරිත්තීය.

“එතකොට තමුසෙගෙ නම?”

“රාසුල් ජූ, ඔහු යලිත් සිනාසුණි. කොන්දොස්තර පැමිණි විට මම ටිකට් දෙකක් ම ගතිමි. එකක් රාසුල් ජූ අතේ තැබූ විට, ඔහුගේ දෙනෙත කෘතවේදී සිනහවකින් උතුරා ගියේ ය. රාජා බසාර්හි දී බසයෙන් බට මම, පොත් ටික ද කිහිලි ගසා ගෙන පදික වේදිකාව දිගේ ගමන් කරන්නට වුයෙමි. දැන් මා සිටින්නේ මට හුරු පුරුදු පරිසරයේ ය. එබැවින් කිසිවෙකුට කිසිවක් ඇඟවීමට කිසිම වුවමනාවක් ඇත්තේ නැත.

මද ඇසිල්ලකින් කිසිවෙකු මා පසුපස එතැයි මට දැනෙන්නට විය. ගැට කපන්නෝ සහ මං පහරන්නෝ මගෙ සිතෙහි මැවෙන්නට වුහ. මොකකටත් මම කමිස සාක්කුව අත ගා මුදල් පසුම්බිය ඇතිදැයි බැලුවෙමි. එය එහි විය. සැනසිලි සුසුමක් හෙළු මට යළිත් දැනුණේ කිසිවෙකු මා ලඟට ම පැමිණ සිටින බව ය.

කිසිම හෙවනැල්ලක් මා ඉදිරියට නැමෙයි. කහ පැහැ ගැන්වුණු දත් දෙපෙළ පාමින් සිනාසුනු කෙනෙක්, කිහිල්ලේ තිබුණු මගෙ පාර්සලය තමා අතට ගත්තේ ය. කලින් පැවති භීතිය වෙනුවට දැන් මා තුළ ඇත්තේ සැකයත් නොරිස්සුන්කමත් ය. ‘මේක තමුසෙගෙ පුරුද්දක් ද?’ පාරෙ යන මිනිස්සුන්ගෙ පාර්සල් බලෙන් උස්සන් යන එක?’ මා විමසුවේ සාවඤ ලෙස ය. මේ වන විට රාසුල් ජූ මගෙ පොත් මිටිය ඔහුගේ උරහිස මත තබාගෙන අවසන් ය.

“බාබු සහීබ් කොහෙටද යන්නෙ?” බැගෑපත් ලෙස ඔහු මගෙන් විමසී ය.

“මහ පල්ලිය ගාවට. ඔහේ කොහේ ද යන්නෙ?”

“මං යන්නෙත් මහ පල්ලිය ගාවට, බාබුජි”

මට හමුවී ඇත්තේ කරදරකාරී චරිතයක් බව ඔබට අමුතුවෙන් පැවසීමට දැන් අවශ්‍ය නැත. මේ මිනිහා අමතර කාසියක් දෙකක් සොයා ගන්නේ මොන තරම් දක්ෂ ලෙස ද? මේ මිනිහාට මීට වඩා මා තම්බන්නට ඉඩ දිය යුතු නැත. පයිස පනහකට වැඩියෙන් තබයක්වත් මම මිනිහාට දෙන්නේ නෑ.

මා ඔහු දෙස බැලුවේ විහිළුකාර ස්වරූපයක් මවාගෙන ය.

"තමුසෙගෙ බඩ ගෙඩිය ඇතුලෙ තියෙන ගින්දරට කන්ඩ දෙන්ඩ, දවසකට කොච්චර ඉන්ධන එකතු කරනවද?”

මා යෙදූ උරුදු ප්‍රස්තා පිරුළේ කිසිඳු අරුතක් ඔහුට වැටහුණු බවක් පෙනෙන්නට නැත, දූවිලි වැකුණු දෙතොල් හැර නිහඬ ව සිනාසුණු ඔහු තමාගේ දින චර්යාව ගැන දිග හෑල්ලක් කියන්නට වන්නේය. ඔහු කිසියම් කොන්ත්‍රාත් කරුවෙකු ළඟ දවස් කුලියට වැඩ කර ඇත. අන් හැම කොන්ත්‍රාත්කරුවෙකු මෙන් ම, මේ ,මිනිහා ද හොරගෙඩියෙකි. සිය කුලීකරුවන්ගෙන්, දවල් රෑ දෙකේ ම වහලුන්ගෙන් මෙන් වැඩගත් මේ මිනිහා මොකක් හෝ හේතුවක් අල්ලාගෙන කුලීකරුවන්ගෙන් පඩි කපන කලාව හොඳින් දැන සිටියේ ය.

“තමුසෙ කොයි පළාතෙද? මගේ අශෝභන පුංචි මිත්‍රයාගේ අතීත වගතුග සොයන රිසියක් මා තුළ ඇති විය.

“මම කාශ්මීරයෙන්, බාබු සහීබ්” ඔහු මා සමග පැවසී ය. “අපේ මුල් පදිංචිය ගොපූර්වල. ඉන්දියානු සොල්දාදුවො අපේ ගෙවල් පුච්චලා වගා විනාශ කලාට පස්සෙ, අපි පන්ජාබයට පැනල ආව. දුප්පත් මිනිහෙකුට මේ ලෝකෙ කිසිම හව්හරණක් නෑ, බාබුජි”

ඉන් පසුව ඔහුගේ පාළු මලානික මුහුණේ සිනාවක් පහල වූයේ නැත. එහි ඇඳි තිබුනේ වෛරයයි. ඒ වෛරය ඔහුගේම වර්ගයා වෙත යොමු වූවක් ද? එසේත් නැතිනම්, තමා ගොදුරක් බවට පත්ව සිටින මුළු මහත් සමාජ ක්‍රමය කෙරෙහි ම එල්ල වූවක් ද?     හදිසියේ ම නැගී සිටි හෙතෙම, ගැඹුරු කල්පනාවේ නිමග්න විය. ඔහුගේ පෙනුම දාර්ශනිකයකුගේ වැනි වී යැයි මට සිතුණි.

“ඔගේ දවසකට කීයක් විතර හම්බ කරනව ද?” ඔහු කෙරෙහි මා තුළ අනුකම්පාවක් හටගෙන ඇත්තේය.

“රුපියල් දෙකක් විතර. වැස්සොත් එහෙම කීයක්වත් නෑ. ඒ කියන්නෙ එදාට අපේ ගෙදර සේරම බඩගින්නෙ කියන එකයි. එහෙම දවස්ල්වල අපි වේලිච්ච බාර්ලි ටිකක් කෑමට ගන්නවා.”

රාසුල් ජු මා සමග දැන් කතා කරන්නේ මිත්‍ර ලීලාවකිනි. මදින් මද තමාගේ ජීවිතය ගැන ඔහු කළ විස්තරයෙන් පෑරුණු සිතැති මම, පොදුවේ මිනිසුන්ගෙ ඉරණම ගැන සිතන්නට විය.

රාජා බසාරයේ මහා හන්දියේ දී කවියෙකු හා නළුවෙකු වන මගෙ මිත්‍රයෙක් මට මුණ ගැසුණි. මහ පාර මැදම මා නවතා ගත් ඔහු සිය අලුත්ම දිග කාව්‍යයට සවන් දෙන මෙන් මට බල කරන්නට විය. ඒ වූකලී උර්දු කාව්‍යයෙහි විප්ලවීය වෙනසක් ඇති කරන කෘතියකැයි මගෙ මිත්‍රයා කියන්නට වන්නේ ය. එහෙත් මට නම් සිතුණේ ඔහුගේ කවියත්, පෙම්වතුන්ගේ හමුවීම හා වෙන්වීම ගැන කියවෙන එකම ජාතියේ තවත් කවියක් ලෙස පමණි. කවියේ ඉතිරි ටික පසුව සවන් දීමේ පොරොන්දුව පිට මිත්‍රයාගෙන් ගැලවෙන්නට අන්තිමේ දී මට හැකි විය.

මම වේගයෙන් ඉදිරියට ගමන් කලේ හැකි විගස ගෙදර යන බලාපොරත්තුවෙනි. එහෙත් වැදගත්ම දෙය නැතිවී තිබෙන බැව් මා පසක් කලේ එවිටය. මගේ පාර්සලය! රාසුල් ජු. වියරු වැටුණු කලෙක මෙන් වටපිට බලන්නට වීමි. මගෙ කවි - නළුවා, මා කලින් සිටි තැනම තවමත් සිට ගෙනය. එහෙත් රාසුල් ජු ? ඒ කාලකණ්නියා පේනතෙක් මානයකවත් නැත. මගෙ පාර්සලය ඉතා වැදගත් පුස්තකාල පොත් කිහිපයක් විය. ඒ කිසිවක් කිසිම තැනකින් යළිත් මට ලබා ගත නොහැක. සිහි කල්පනාව නැති වූ මම පදික වේදිකාවේ ඒ මේ ඇත ඇවිදින්නට වීමි. මම දුප්පත්කමත්, දුප්පත් කාලකණ්නි ගැනත් සාප කරන්නට වන්නෙමි. මුළු බසාරය ම මිනිසුන්ගෙන් පිරී ඇත. රාසුල් ජු තබා ඔහුගේ මුහුණුවර ඇති එකෙකුවත් ඒ අතරින් හඳුනාගත නොහැක. දැන් නම් මට උගේ බොටුව වුණත් මිරිකිය හැකිය. දැන් කළුවර වැටී ගෙන එයි. මා අනාතභාවයේ කලුපාට රාත්‍රියක ගිලෙමින් සිටින බවක් මට දැනේ.

මේ වාගේ මිනිහෙකු විශ්වාස කිරීම ගැන මම මටම සාප කර ගත්තෙමි. රාසුල් ජු අතුරුදහන්ව ඇත. එහෙත් ඔහුගේ අවංක මුහුණ මා ඉදිරියේ දර්ශනය වන බවක් මට දැනෙයි. ඒ වුණත් මිනිසෙකුගේ පෙනුම කොතරම් වංචාකාරී ද? මේ මිනිහා හෙරෙහි අනුකම්පා කිරීම ගැන මම මට ම වියරු ලෙස සිනාසුනෙමි. හැම දිසාව ම බලමින් ද කිසියම් ආශ්චර්යකින් මගේ පොත් ටික ආපසු ලැබෙතැයි සිතමින් ද මම ඉදිරියට ගමන් කරන්නට වුයෙමි. මේ පාරේ මා කලින් සිටි මහ හන්දිය වෙත ආපසු ගියෙ නම් මැනවයි මට හදිසියේ ම කල්පනා විය. ඇතැම් විට අර තක්කඩියා එතැන සැඟවී සිටිනවා විය හැකි ය. මම වහා ආපසු දිව ගියෙමි.

මා වටා ගොඩ ගැසෙන රිය පෙළ. එකිනෙක ඇදී යයි. සාප්පු යන ගැහැණු මිනිස්සු අනෙකාගේ ප්‍රීතිය හා වේදනාව ගැන නොසිතා ම එකිනෙකාගේ ඇඟේ හැපෙමින් ඔහේ යති. සාප්පු තුළින් නියෝන් එළිය විහිදෙයි. රිය පෙළ මැදින් නැග එන හඬ මහ ගෝසාවක් බවට පත් වෙයි. ජීවිතයේ කිසි කලෙක නූපන් අසරණභාවයක් දැනෙන්නට වෙයි. මේ වූ කලී කිසියම් කෙනෙකු සම්බන්ධයෙන් සම්පූර්ණයෙන් ම මා වරද්දා ගත් මුල්ම අවස්ථාවය. ඒ සියල්ලටම වඩා මගෙ සිත රිදවන්නේ සුරාකනු ලබන නිර්ධන පංතියේ එකකු විසින්ම මා වංචා කරනු ලැබීමයි. ඇත්තටම මේ නම් තිත්ත වස කෝප්පයක් නොවේද? හදිසියේම එය පානය කරන්නට මට සිදු වී ඇත්තේය.

තව දුරටත් රාසුල් ජු සොයා යෑම පලක් නැත. එබැවින් අන්තිමේ දී නිවස බලා යාමට මම තීරණය කළෙමි. මහා පල්ලියත් එහි දීප්තිමත් වර්ණයෙන් සුසැදි කවුලුත් මා ඉදිරියේ නැගී සිටි. පල්ලිය මුදුනේ නගා ඇති ශබ්ද විකාශනයෙන් සංගීතවත් වූ යාඤා හඬ පැතිර යයි. “අල්ලා හ් ඕ - අක්බර්. දෙවියන් වහන්සේ ශ්‍රේෂ්ඨ වන සේක.” රාසුල් ජුගේ වංචාකාරී බවත් මාගේ තකතීරු බවත් හේතු කොටගෙන මා තුළ කෝපයක් නැගි නැගී එයි. “අල්ලා ශ්‍රේෂ්ඨ වන්නට පුළුවන. ඒ වුණත් මිනිහා මොන තරම් ක්ෂුද්‍ර ද? මොන තරම් නීච ද? දෙවියන් වහන්සේ තමන්ගේම පහන දල්වා ගෙන සිටියි. එහෙත් තමන්වහන්සේ විසින් ම ගෙවල්වල පහන් නිවා දැමීම ගැන උන්වහන්සේට නිනව්වක් ඇත්තේ නැත. මිනිහා මවනු ලැබ ඇත්තේ දෙවියන්ගේම ප්‍රතිරූපයෙනි. ඒ වුණත් ඒ ශ්‍රේෂ්ඨත්වය ලෝකයේ තියෙන හැම වෙළද පොලකම වෙන්න්දේසි කරනු ලැබේ.” තිත්ත ස්වරයෙන් මම මටම කියා ගතිමි. මේ අයුරු දිලිසෙන පල්ලියේ හෙවන යට බොහෝ වෙලාවක් මා සිටින්නට ඇත.

 

 

කිසිවෙකු ම‍ට අඬගහන ශබ්දයක් ඇසෙයි. කටහඬද මට හුරුය. හදවත, පිම්බුණු ඊට ඇටවලට වැඩෙනු මට දැනිණි... ඔව් ඒ රසුල් ජුගේ කට හඬය.

“බාබුජි පුදුම කෙනෙක් නෙ. මම බසාර් එකේ හැම තැනම තමුන්නාන්සෙව හෙව්වා. තමුන්නාන්සෙගෙ බංගලාව තියෙන තැන දැනගෙන හිටිය නම්, මට පාර්සලය එහෙ තියන්න තිබුණා.”

මම ඔහු දෙස බලා ගත් වනම බලා සිටියෙමි.

“තමුසෙ පල්ලිය ඇතුළේ මොනවද කළේ ? යාඤා කර කර හිටිය ද? ප්‍රීතිය නිසා ම ඔහු පපුවට තද කර වැළඳ ගන්නට සිතුණි.

නෑ නෑ බාබු සහීබ්, මම එහෙට ගියේ යාඤා කරන්න නෙමේ. ඔහු විරිත්තමින් කියන්නට වන්නේය. “මම තමුන්නාන්සෙ එනවද බලන්ඩ පඩිපෙළ උඩ ඉඳගෙන හිටියෙ. ඇයි තමුන්නාන්සෙමනෙ කිව්වෙ, තමුන්නාන්සෙ ඉන්නෙ මහා පල්ලිය ගාව කියල.”

වීදිය දිගේ ගමන් කළ මම, රාසුල් ජු ද කැටුව ගෙදර ගියෙමි. දොරට තට්ටු කර ඇරෙන තුරු මොහොතක් බලා සිටියෙමි. ඒ මොහොතේ මා කල්පනා කරමින් සිටියේ, මගෙ කවි නළු මිත්‍රයා විසින් සැබෑ ජීවිතයේ සුන්දරත්වයත්, අවලස්සනත් ගැන කවියක් ලියන්නේ නම් මැනවයි කියාය. මේ කඳුකර කුලීකාරයින් ගැනත් කවියක් ලියන්නට වටියි. මෙවන් දරිද්‍රතාවයකින් මතු වූ මිනිහෙකුගේ උදාරත්වයට මගෙ මිත්‍ර කවියා හිස නමා සිටිය යුතුය. තමාගේ ම උපන් බිමෙහි තමා සතුව තිබුණු සියලු දේ නැතිවුණු, ඉන් පසු තමා නොහඳුනන, කුරිරු සමාජයකට පැමිණ සිටින ඒ සමාජයේ කෲරත්වයෙන් විනාශයට පත් නොවී නැගී සිටින මේ අරුම පුදුම මිනිහාගේ උදාරත්වය ගැන ඔහු කවියක් ලිවිය යුතුමය.

දොර ඇරියේ මගෙ මෑණියන්ය. තමා ඉදිරියේ ප්‍රාදුර්භූත වුනු කඩමාළු මිනිසා දෙස වරක් හරී බැලු ඕ මොහොතකට සිය සුදුවන් හිස සලා යාඤා කරමින් සිටි තැනට ම ගියා ය.

රාසුල් ජු අතේ තිබුණු පාර්සලය ගත් මම, එය අසල වූ බැංකුවක් මත තබා ඔහු වෙත රුපියලේ නෝට්ටුවක් දිගු කළෙමි. ඔහුගේ පැතලි මුහුණේ සිනාවක් නැගුණි. ඔහු හිස සැලීය. ඔහු කෙරෙහි කලකිරුණු මම තවත් පයිස විසි පහක් ගෙන, ඔහුගේ අත් කොට කබායේ උඩ සාක්කුවට දැම්මෙමි. එහෙත් මුදල් එලියට ගත ඔහු එය යළිත් මා දෙසට දෙන්නට වෑයම් කලේ ය. මම ඔහු දෙස රවා බැලුවෙමි.

“මට මේක ගන්ඩ බෑ” කොඳුරමින් කී හෙතෙම ඒ මුදල මගෙ පාර්සලය මත තැබී ය.

“ඇයි තමුසෙට ඒක මදි ද? මීට වඩා එක පයිසයක්වත් තමුසෙට දෙන්නේ නෑ. ඕනෙ නම් ඒක අරං යනවා.” දැඩි ස්වරයකින් එසේ පවසන විට මගේ කට හඬ වෙවුලන්නට විය. රාසුල් ජු මා දෙස බලා ගත වනම තවත් බලා සිනාසෙයි.

යාඤා කරන්නට එලා ගත් ඇතිරිල්ල හකුලා දැමු මගෙ මෑණියන් මා වෙත පැමිණ සිට ගත්තා ය. “උඹට සල්ලි එපා නම් නිකා ඉඳින් කාලකණ්නි මනුස්සයෝ. උඹලගෙ ජාතියේ කුලීකාරයෝ සේරම එක වගේ. උඹලට දස දහස් ගානක් හම්බ වුණත් උඹල අඳින්නෙ කඩමාළු.” ඔහු දෙස හරී කෑ ගසන්නට වූ මගෙ මෑණියෝ, සිය ජප මාලයේ ඇට එකිනෙකට වේගයෙන් ගනින්නට වුවාය. හදිසියේම මා තුළ හටගත්තේ දැඩි අනුකමපාවකි. එතකොට අදත් රාසුල් ජුට වේලිච්ච බාර්ලි කන්ඩ සිද්ධ වෙයිද ?

“මෙන්න පයිසා විසිපහක්. හැබැයි ඊට වඩා නම් බෑ.” රසුල් ජු මා දෙස බලාගත්වන ම නැගී සිටියේ ඉතා උදාර ලීලාවෙනි.

“නෑ නෑ බාබු ජී. තමුන්නාන්සෙ මාව වැරදියට තේරුම් අරගෙන. තමුන්නාන්සෙ මට කරුණාව දැක්කුවා. මට මිනිහෙකුට වගේ සැලකුවා. මට තමුන්නාන්සෙගෙ සල්ලි කීයක්වත් ගන්ඩ බෑ.”

සිදු වූයේ කිමෙක්දැයි තේරුම් ගන්නට පෙර ඔහු නිවසින් එළියට පැන ගමන් කරන්නට වන්නේ ය. සල්ලි ටික ද මිටෙහි රුවා ගත් මම ඔහු පසු පස එළවන්ට වීමි. එහෙත් රාසුල් ජු අතුරුදහන්ව සිටියි. ඇතැම්විට ඔහු පොළෝ කුහරයටම ආපසු ගියා වන්නට ඇත. ලැජ්ජාවෙන් ද අපමණ වේදනාවෙන් ද පීඩිත වූ මම, ඔහු ගිය අත බලා සිටියෙමි.

 

ලතීෆ් කාශ්මීර්ගේ මෙම කෙටිකතාව සිංහලයට පරිවර්තනය කර ඇත්තේ W. A. අබේසිංහ මහතාය.

මේ කෙටිකතාව මතු දවසක බ්ලොග්ගත කොරන්ටයි හිටියෙ හිට.. ඒත් ඩ්‍රැකියගේ ඉල්ලීමට ඔන්ට අද දැම්ම.

Read More

 පෙබරවාරි 4 යෙදෙන විසේසත්වය රජය සමරුවට, ගොඩක් දෙනා celebrate කරන්නෙ පෙබරවාරි 14 යෙදෙන විශේෂත්වය කියලයි මට හිතෙන්නේ... හිත යටින් හරි. ඒක නිසා වෙන්ටෑති සිංහ කොඩි වලට වඩා රෝස මල්,  චොකොලොට් සහ condom, පොඩි පොඩි love gadget, විකිනෙන්නෙ. ඉත්ම් කල් තියාම happy valentine’s day එකක් වේවා කීල එක සිතින් පාත්තනා කරනවා ඔහෙලට.. හිටන්!

 

පිටසටකදි හරි ලැබෙන්න තියෙනවනම්, කෙනෙකුට ආදරයක්... මං කියන්නෙ ඒක ලැබෙනව. ලැබෙනවා මයි. බොරු කීල හිතෙනව නම් මේ කතාව කියවන්න. මේ කතාව මගෙ මිත්තරයෙක්ගෙ මිත්‍රයෙක්ට වෙච්ච සදා අනුවේදනීය වින්ඳනීය සිදුවීමක්..

මේ හාදය බොහොම හොඳ කෙනෙක්. ඒ කියන්නෙ කෙල්ලන්ට බොරුවට ආල වඩන, කොළ කඩා පාන කෙනෙක් නෙවේ. හරි අහිංසක පොරක්. සත්‍යය පෙමක් පතන. අර එක පාර දුටුවම ඇතිවන සංසාරෙ සිට පතා ආ කෙනෙක් කියන feeling එක  එනකං මෙයා ලව් කරන්න ගිහින් නෑ.. ඉතීම් මේ කුල පුත්‍රයාට තම රැකියා ස්ථානයයේ සෙට් එකත් එක්ක ටුවර් එක්ක යන්න සෙට් උනා. කොඉටද දන්නවද. ලී කුවාන් යුන් අපේ රට දිහා බලාන හදා ගත්ත ඉසව්වට... සිංහප්පුරුවට. සමහරු මේ සට උච්චාර කාරන්නෙ සිංගප්පූ(ර්) යන ඉංගිරිසි ඉට්ටයිල් එකෙන්.

දැන් කට්ටිය සිංගප්පූ හෝටලයක. දන්නවානෙ රටේ හැටි. ඒ මදිවට දින දෙක තුනකට වැඩි ටිප් එක. කට්ටිය විනෝද වෙනවා... මසාජ් සෙන්ටර්, බඩු පොට්, බාර්, කැසිනෝ, සාප්පු සවාරි යන්න ඇති... නේ. නොයා ඉන්නෙ මොකටෙයි නෝනාල, ගර්ල් පෙන්ඩ්ල ඔක්කොම ලංකාවේ ඉන්නකොට හිටන්. ඒත් මේ තරුණය ඒ එක දුස්චරිතයකවත් යෙදුනෙ නෑ. එහෙ පවා තාම හිත යටින් හොයන්නෙ අර සංසාර ආදරී.

ඉතින් තනියෙම හොටෙල් එකෙන් එලියට ගිහින් ඇවිදින අතරෙ හම්බුනා කියපන්කො අර විදිහෙ හිතට දැනෙන කෙල්ලෙක්.. මූට. අනිත් සිංගප්පූ කෙල්ලො අතරින් වෙනම.. පොඩි අමුතු ලස්සනක් මෙයාට පෙනුන ඒ කෙල්ලගෙන්. ඒ අමුතු ඇස් විදුළි කොටනවා හා සමයි... ඒ විදුලිය මෙයා මත දෙතුන් පාරක්ම පතිත නොවුනාම නෙමේ. දෙන්නගෙ ඇස් කතා පේම කතාවකට මුල පුරන්න වැඩි වෙලා ගියෙ නෑ. පොඩි වෙලාවකින් දෙන්නට දෙන්න දැන ගත්ත මා පෙර සසරෙ පැතූ පැතුම් තමයි මේ ඉටු වෙන්නෙ කියල. කෙල්ලත් එක්ක පොඩි රවුමක් ගහල කොල්ල කෙල්ලගෙ අනුමැතියත් අරං තමුන් ඉන්ට හොටෙල් එකට එන්න පිටත් උනා...

දැන් කෙල්ල එක්ක මෙයා හොටලයෙ ඉස්සරහ දොරින් ඇතුළු උනා..

වැඩකරන එකා දෙන්න මූණ අමුතුකරන් බැලුම් හෙළුව. සමහර විට මෙයා වෙන කෙනෙක් එක්ක මේ හොටෙල් එකට කලින් අවිත් තියෙන්න ඇතිද....

පිටරටවල කෙල්ලො, කන්නියා භාවය පොඩි කාලෙම අහිමි කරගන්නව කියල මතක් වෙලා මෙයා තමන්ට හමුවුන සංසාර ආදරේ ඉදිරියේ ඒ රතු පැල්ලම් හොයන වැඩේ අතැරිය. ඒවා පිටරටවල සාමාන්නය දේවල්. එයත් මට ආදරෙයි. මාත් එයාට ආදරෙයි. එතනින් එහා දෙයක් නෑ... තදින්ම හිතට කියා ගත්ත. කාමරේ බලා ගමන් ඇරඹුවා. ඇරඹුවා තමා.....

රිසිප්ෂන් එක පහු කරන ලිෆ්ට් එකට ගොඩ වෙන්න හදන අතරේ රිසිප්ෂන් ගර්ල් පොඩි හිනාවක් දැම්ම... ඇඳුනුම් කමට වෙන්නෑ. හිනා වෙලා විතරක් නෙමේ ඒකි “සර්.... පොඩ්ඩක් මෙහෙට එන්නකෝ.. ” කියල අඩගැහුවා. ජෝඩුව ගියා රිසිප්ෂන් එක ගාවට. රිසිප්ෂනිස්ට් මේ හාදයව තව ටිකක් ලඟට අඩගහන් කිව්වා.

සර්......මේ හොටෙල් එකේ ඔය වගේ කපල් ඇතුලට ගන්නෙ නෑ..

සර්ජරියකින් කාන්තාවක් බවට පත්වූ ඇය -
රූපය අන්තර්ජාලයෙන්

             මේ ගීතය ඔහුට උපහාරයක් වේවා 

සිත පරව ගියා

වත මිලින වුනා

කඳුළින් දෑස තෙමා

ඔබ හඳුනාගනු කෙලෙසේ...

- - - - - -

Read More

 

ඔන්ට තරුණයො සැට් එකක් පෝය දවසක මල් වල සුවඳ විඳ ගන්ට කියලා හිටං අදහසක් ඇති කොරගත්ත. මේ මලේ උත්බිත විජ්ජාමක නාමය තණමල්විලා සුපීරියා... පැඟිරි විසේ නේ. විස්සවිජ්ජාල ළමයිනෙ. ඒත් ගන්න කියල තැනක් නෑ. හදිස්සියේ. එක එකාගෙන් ඉල්ලගෙන ගිහින් පෝය දා කැළණි හිඟන ගොඩට වැටෙන්න අදහසකුත් මුන්ට නෑ.

ටික වෙලාවක් යද්දී මතක් උනා සැට් එකේ කාලයක් හිටි පරණ හාදයෙක්ව.. ගෙවලුත් හු හඬ ඇසෙන නෑසෙන මානේ. එකම පරහ බුවා වැඩි හරියක් ගෙදර නෙමේ ඉන්නෙ. පොලෝසියෙන් හොයනවා තණමල්විල මල් සුවඳ දිගේ ඉව කොර කොර ඇවිත්. අනෙක් පරහ, කාලයක් අධිමාත්‍රාවෙන් ගෙවපු බඹර ජීවිතේ නිසා ටිකක් ට්‍රැක් පැනල වගේ ඉන්ටෙ. කොහොමින් නමුත් කට්ටිය බුවා සොයාන ගමන පිටත් වුනා.

කට්ටිය යද්දී මූ ආච්චිට අඬගහන හඬ ඇහෙනවා. දුර තියා එන ගමනින් බැලුවත් එකෙකුටවත් මූව පේන්නෙත් නෑ. බුවාගෙ හඬ විතරයි රූපෙ දර්ශන පථයේ නෑ.

ආච්චි.. මගේ බුදු ආච්චියෝ.. ඔයා මල් කඩනවාද.. එන්න මං පන්සල් එක්ක යන්නම්.. සුදු ආච්චියෝ.

ගේ පෙන්නුව නංගිම, කස්ටියට බුවා ඉන්න තැනත් අත දික් කරලා පෙන්නුව. බැලින්නං මූ ගස් දෙබලක් උඩ.. ඉස්සරහ අත්ත බදන් ඉන්නව. හිතන් ඉන්නෙ වාහනයක් පදිනවා කියල. මෙහෙමත් ජීවිත... මදෑ කස්ටිය මූගෙන් උදව්වක් ඉල්ල ගන්න ආව. මූගෙ කියවිල්ලට එහා වත්තේ පන්සල් යන්න මල් කඩන ආච්චි මූට අහෝසේට බණිනවා. බැණ බැණ මල් කඩනවා.

බැහැපන් යස්ස පැටිය. තොගෙ අම්මල මදෑ මට දීල ගිය කරුම ගොඩක මහත. අරෙහෙන් උඹේ මහ එකා කටේ ගාගත්ත ගමන් හවස් යාමේ. මූ මෙහේ අර මල් ඔතල උරල නැහෙන්න අරං.. බැහැපිය... වැටිලා තුනටිය කඩා ගන්න කලියෙන්.

 

අඩෝ බැහැපන් බිමට... මේ..

කවුද... බෑ බං. වාහනේ බ්‍රේක් නෑ.. රෑට වරෙන්. මං ආච්චිව වාහනෙන් පන්සලට දාල එන්නම්

යකෝ.. හු#@ටො තෝ ඉන්නෙ ගස් දෙබලක. ආන්.. උඹට බැනල බැනල ආච්චි ගියා තනියෙම.. බැහැපිය.

පිස්සුද ප#&යො ගස් නගින්න මං වඳුරෙක්ද...    ඒ... මෙ ඇත්තටම මේ ගහක් උඩද මං ඉන්නෙ.

ඔව් හු#@ටො තොට දැන් සිංහලෙන් කිව්වෙ ඒක තමයි. බැහැල තියේ නම් අරව ඩිංගක් දියන් අවිත්..

ඒ.. එ කවුද බ්ම් එතකොට මාව මේ ගහ උඩට නැග්ගුවේ..         ආච්චිවත්ද..

ආච්චි මගුලඅක් නෙමේ යකෝ අරව, අරව.. නැද්ද

ඒ අතරේ එකෙක් තව එකෙක්ට බනිනවා “ඒවා ඉල්ලන්න නෙමේ මූව බිමට ගන්න විදිහක් හිතපන් ” කිය කිය

අඩෝ.. උඹල මාව බලන්න ආව එහෙනම්.. ආද..රෙ.යි ඈ..

තොගෙ ල..#&ක් බලන්න ආව නෙමේ.. බැහැල ඇවිත් තියෙනවනම් මොනාහරි දීපිය අපිටත්..

- - - - - -

 

ඔන්න අරවයෙන් සප්පායම් වෙලා බෝඩිම බලා යන අතර මගදී සියලු දෙනාටම වාගේ පසුබිම් බරක් ආව එක සැරේටම. එක මොහොතේම. මේ රෑ කොයි හොයන්නද කක්කුස්සි.. කොළඹ හින්ද ඉතීම් අවුලකුත් නෑ. මහ රෑ වෙනකං කඩවල් ඇරලානෙ. ගමක උනත් ඉතීම් අවුලක් නෑ.. ගියා පඳුරක් ලඟට. ආව කාරණේ ඉෂ්ඨ වෙනව ඉන්තේරුවෙන්ම. කොල්ලෝනේ...

දැන් ගියා හොඳ සයිවර් කඩයකට.. වැඩකරන එකෙක්ගෙ කනට ලං වෙලා ඇහුව එකෙක්.. අයිය ටොයිලට් තියෙනවද..?.  අයිය මල්ලිලා දිහා මොහොතක් බලන් හිටිය.

තියෙනව මල්ලී..

ආ එහෙනම්.. තොසේ 4යි, හොදියි දාන්න..    ඒ ඇතිනේ බ්ම්

මල්ලිලට එච්..ච.රද ?

ආ.... අයියෙ ටොයිලට් එක තියෙන්නෙ කොහෙද..    කියල එක්කෙනක් අයියගෙන් ඇහුව. ඒ කෙනා පිටුපහින් අනික් සේරම එකට හිට ගත්ත... උසේ හැටියටද මන්ද. අයිය ආපහු මොහොතක් මල්ලිලා දිහා බලන් හිටිය.

අර පැත්තෙ කියල..   අයිය කඩේ පිටුපහින් වම් පැත්තට වෙන්න හැරිලා යන තැනක් මල්ලිලට පෙන්නලා දුන්න. මල්ලිලා අයිය පෙන්නලා දුන්නු ඒ පාර දිගේ පෙලට ගියා. කඩේ අයිතිකාර උන්ද මේ මල්ලිලා දිහා දාගෙන හිටි කන්නාඩිය යටින් බැලුව. බලල අර මල්ලිලට පාර පෙන්නුව අයිය දිහාත් බැලුව... පාර පෙන්නපු අයිය පාර දිහා බලන්න ගත්ත.

කොල්ලෝ ටික දැන් කඩය සතු වැසිකිලි බිමේ. තියෙන එක වැසිකිළියට ආපු පිළිවෙලට කට්ටිය එන්ටර් උනා. පිට උනා. ඔහොම පැයකට වැඩි කාලයක් අරං පිරිස කැෂියර් එක ගාවට සේන්දු උනා. පාර පෙන්නුවා අයිය සැනසුම් සුසුමක් හෙළුව. කඩේ අයිතිකාර අයිය කැල් එක දිහා බැලුම් හෙළුව... ගාන හැදුව. කස්ටිය රීල කරලා, ගෙවලත් ඉවරින් පහු, තොසේත් අරං යන්න පිටත් උනා.

ඒ.. අඩෝ. උඹ නේ මුලින් ගියේ.. වතුර ගහල තිබ්බේ නෑ හරියට හොඳද

අනේ පලයන් යන්න.. මං යන්න කලින් ඉඳල එහෙමයි තිබ්බේ..

 

ඒ මේ.. එක නෙමේ.. උඹ ඉඳගන්න පෝච්චිවල රෙන්න අකමැති එකා නේ. කොමද එතකොට එකේ ගියෙ.

ඔව් බං.. හැම එකාම පස්ස තියනවා. ඕවයෙ විසබීජ බෝවෙනවා බං..

අනේ නිකං පලයන් යන්න... උඹ ගමේ පුරුද්දට මෙහෙ ඇවිල්ලත් බිම තියෙන කක්කුස්සි වලවල් හොයනවා

හරි ඒක නෙමේ උඹ එතකොට කොහොමද බ්ම් එකේ වැඩේ කොරගත්තෙ..

මං රබර් දෙක හොඳට හෝදලා කරලා. කකුලේ දාන්.......

කකුලේ දාන්....??

කකුල් දෙක පෝච්චිය උඩ තියල ඉඳගෙන වැඩේ කර ග..ත්.ත.

මේන්ට මෙහෙම වාඩි ගෙන අර කොලුව

සුවපහසුව බලා වැරදි ජීවන රටාවන්ට හුරු වන අපි

Read More

මගේ tv බැලිල්ල නම් ගොඩක්ම අඩුයි. අඩු කරල, තනුක කරලා, ඇල් කොරල, මන්ද කොරල තියෙන්නෙ. ඉඳ හිට Youtube පොජ්ජට මන්ද කෙරුවොත් ඇරෙන්ට. එක හේතුවක් දෑසේ අමාරුව වැඩි වෙන එක. අනිත් කාරණේ ප්‍රවෘත්ති, headline, breaking news එහෙම බැලුහම රුධිර පීඩන ඇතුළු සියලු පීඩන හයිවේ මාර්ග පොජ්ජට මංගැජ්ජුව වාගේ බලාත්මක වෙන එක. බලන අයට හරියන්නත් එක්ක නම් නාලිකා ඇති පදං තියෙ හැට හුටහමාරක්, කේශනාලිකා සමව. ඔහොමත් දවසක් එක කෙලි පොඩියක් අමාරු සිංහලෙන් බස හසුරුවනවා දැක්ක.. ලං කරලා බැලින්නම් මේ සින්ග්හල දීපෙම උපන් කාන්තාවක්.. කොටට ඇඳන් හිටි නිසා පොඩියට පෙනුනේ. අර තියෙන්නේ ලිඳ ළඟ සංගමයට අයත් programe.. ආන් ඒකක. කෙල්ල ඉතින් සිංහල අමාරු ඉට්ටයිල් එකට, රට කඹුරලා ආපු ගෑණු උන්ද ලංකාවට ඇවිත් ඇහුවලුනේ who’s this කියල බැඳල හිටි මිනිහ පෙන්නලා. ඌ අම්මමො මතක් කරාම ගෑණිට පරණ මතකේ ආපහු ඇවිත්. ආන් ඒ ascent එක. හුරතල් වෙන්න දඟලන වැඩිහිටියන්ගෙ ඉට්ටයිල් එක... මේක එන්නෙ ඔය කාන්තා පාර්ශවයට විතරයි මයෙ හිතේ. ඒත් වැඩි හරියක්ම පිරිමි උන්දැල ඉස්සරහ. මත්තට අනෙක් පාර්ශවෙටත් බෝවෙයිද නොදනී යන හැටියට රට.

ඕකට අපහාස කරලා බෑ හිටන්... මොකද ඕකට කැමති පොපෙසර්ල පවා ඉන්නව. කැමති කියනවට වඩා ඔය ඇමට අහු උන කිව්වනම් වඩාත් හරි වගේ. දන්නෝ දනිති... කොහොමින් උනත් කියන්න තැටමුවේ අර වැඩසටහනේ ඒ නිලි දැරිවි හුරතල් තාලෙට තමුන්ගෙ ඉදිරිපත් කිරීම කරා... ගොඩක් අයට මේ ascent එකත් එක්ක මතක් වෙන්නෙ ඉන්දියන් සාගර තරණය කරන් ලංකාවට ගොඩබට පූජා. පූජා උමාශන්කර්. හැබැයි ඒ නිළියට පූජට වඩා හොඳ ඉදිරිපත් කිරීමේ කුස ලතාවක් තිබුණ.... රඟපාන්න බැරුවට. පූජට තිබ්බ අවුල කලින් සිංහල කතා නොකර තිබ්බ එකනෙ. ඒත් පිටපතට අනුව වචන උච්චාරණය දීල තියෙනවානෙ හැම ෆිලුමෙම දොඹෙන් යන්න.

ඇත්තටම ඔය සීන් එක නිසයි, ඈ ඉන්න දෙමළ ෆිල්ම් 3,4කුත් බලල නිසා පූජා අපේ නිළියන්ට වැඩිය කොච්චර ඉහළින් ඉන්නවද කියල හිතුන..

ජීව, ආර්ය, බරත්, නරේන්, ප්‍රශාන්ත් විතරක් නෙමේ ultimate star අජිත් එක්ක පවා රඟපාල තිබුණ පූජගෙ හොඳම රඟපෑම දැක ගන්න පුළුවන් වෙන්නෙ ඇස් අඳ චරිතයක් කරන (Nenu Devundni 2009) සිනමා සිත්තමෙන්. ඇයගෙ මේ රංඟනය එදා මෙදා තුර වෙනත් කිසිම කොලිවුඩ් නිළියකට නොදෙවෙනි එකක්. මගේ මතය black චිත්‍රපටයේ රාණි මුඛර්ජිගෙ රඟපෑම එක්ක වත් එකට තියන්න බැරි තරම්. ඒ තරම් තාත්විකයි, හැඟීම් ප්‍රකාශන උපරිමයි. එහෙම උනත් industry එකේ දිගටම රැඳිලා ඉන්න බැරි උනේ ගෙදරින් රඟපෑමට වැඩි කැමැත්තක් නැති නිසා හා එරෙහි වීම් වෙන්න ඕන.... (ඇය කියල තියෙන විදිහට). කොහොමින් නමුත් පූජගෙ කරුමෙටද අපේ වාසනාවටද මන්ද මෙහෙ ඇවිත් දැන් රඟපානවා. රඟපානවා විතරක් නෙමේ film hall වලට ප්‍රේක්ෂකයෝ ගෙන්න ගන්න තරම් ඇය දක්ෂ, සිත් වසඟ කරන නිළියක් උනා. ඒකට සිනමාත්මක බව ඉහලින් තියෙන ඉන්දියන් industryය සමග වැඩ කිරීම බොහෝ දුරට ප්‍රධානම හේතුවක් වෙන්නට පුළුවන්. කොහොමින් නමුත් ආපු වෙන ඉන්දීය නිළියන්ට ලංකාවේ සිනමාවේ ඒ දේ කරන්න නොලැබීම නිසා ඒ කාරණාව අර්ධ සත්‍යයක් වෙන්න පුළුවන් ඉඩ කඩ වැඩී.. සහජයෙන් ආ ඇයගේ රූපණ දක්ෂතාවත් එක්ක. මොනවා උනත් පූජාගේ දක්ෂතාවය කැපී පේන පිටපතක් ඇති කිසිම නිර්මාණයක් ලංකාවේ නාවත්, මෙතුවකට... ලැබිච්ච චරිත කරලා තියෙනවා ආයේ මදි නොකියන්න. පූජට ලැබුණ බොහෝ චිත්‍රපටි වල ප්‍රධාන නළුවා කුඹුරේ හිටවපු වැට සදිසි වෙනකොට පූජා දර්ශන තලයම රසවත් කරනවා තමුන්ගෙ නිසඟ හැකියාවෙන්. ළමයින් සඳහා නිමැවුණු සරිගම පවා කිසිම නීරස ගතියක් නැතිව නරඹන්න පුළුවන් වෙනවා පූජාට පින්සිද්ධ වෙන්න. වෙන නිලියක් රඟපෑවනම්... ඔය රසින් බලනවා ආයේ බොරු.

මාලනී ෆොන්සේකා එදා රිදී තිරයේ කප් ගැහුවෙ දක්ෂතාවයත්, ලස්සනත්, වාසනා ගුණයත් නිසා තමයි. හැබැයි එදා පූජාත් හිටිය නම්... මාලනී දෙවෙනි තැනට වැටෙනවා. ඒ විතරක් නෙමේ ගාමිණි, විජය පොරකයි දේශපාලනය පැත්තකින් තියල පූජාත් එක්ක රඟපාන්න.. වගේම කරකාරෙට ගන්න. ඔය වගේ දේවල් හින්ද ඉතින් එක අතකින් පූජා ඒ කාලේ නොහිටිය එකමයි හොඳ.

ජැක්සන් ඇන්තනී එක්ක රඟපෑමට 90 දසකයේ අවසන් හරියෙන් පහු, ආපු හැම ෆිලුමේම වගේ ප්‍රධාන තියා මොනම නිළියක්වත් හිටියෙ නෑ කරට කර තියා, ආසන්න දුරකටවත් එන්න. නළුවො පවා පොඩි පිරිසයි ඉන්නෙ. ඒත් කුසපබා සිනමා සිත්තමේ පූජ රඟපානවා ජැක්සන්තුමා සමග කරට කර.. ලංකාවේ කිසිම නිළියකට නොකරගන්න බැරි වෙච්ච දේ මගේ අදහසට අනුව නම් පූජා කරා කියන ඒකයි. ඒ මදිවට අපේ රටේ වැඩිම වරක් අගමැති අසුනේ හිඳ නැගිටි රනිල් තුමාට පවා හාදුවක් දෙන්න ඇයට හැකි උනා. හාදුවේ උණුහුම රනිල් තුමාට දැනුණ නොදැනුණා.

ඒ ඔක්කොම හැරුනම පූජගෙන් අපිට තේරුම් ගන්න පුළුවන් වැදගත් සමාජ කාරණයක් තියෙනවා. ඒ තමයි පිරිමි තමුන්ට පෙම්වතියක් තෝරා ගැනීම සම්බන්දව.. පූජා සූත්‍රෙ apply කිරීම. දැන් නිකං තේරුනේ නෑ වගේ නෙ. ඇත්තටම ලංකාවේ අති බහුතර පිරිමි කාන්තාවක් පෙම්වතියක් ලෙස තොර ගැනීමේදී මේ පූජා සූත්‍රෙ ආදේශ කරලා බලනවා. එක මෙහෙමයි වෙන්නෙ. ඔන්ට කෙල්ලෙක් ඉන්නව, කොල්ලෙකුගේ හිතට වදින.. කෑල්ල හොඳයි. හැඩයි. හැබැයි පූජා ස්ටයිල්. ඒ කියන්නෙ....  ඒ කියන්නෙ හම්බෙන, කතා කරන ඕන පිරිමියෙක් එක්ක barriers නැතුව කතා කරනවා. කතා කරලා හොඳට හිනා වෙලා ඉන්නවා. මේක විරුද්ධ ලිංගිකයෙක්, අත අල්ලන්න එහෙම ගෑවෙන්න එහෙම දෙන්න හොඳ නෑ වගේ barriers මෙයාල ගාව නෑ. මනුස්ස කම, හොඳ කම නිසා ආශ්‍රය කරනවා, කතා කරනවා... හැබැයි ලංකාවේ සාතිශය බහුතරය අකමැති තමන් සතු හෝ පෙනී ඉන්න පෙම්වතී /බිරිඳ වෙන පිරිමි සමග කතා කරනවට, කුළුපග වෙනවට. රෑට කොල්ලෙක්ට good night කියල දාල, උදේට අහු උනොත් දවසෙම ප්‍රශ්න.. කෙල්ලට. එකට ළඟ වාඩි වෙලා කතා කරකර හිටියොත්, hug කරොත් කෙලින්ම හතරවෙනි තට්ටුවට කැඳවනු ලැබේ.. කොල්ලා විසින්. තමන්ට රෑ දෙගොඩ හරියෙ උනත් ගෙට enter වෙන්න අවසර තියෙන කොට, ඇයගෙ පොඩි ප්‍රමාදය සැකයට හේතු වෙනවා. සමහර ගෙවල්වල CCTV පවා දාල තියෙනවා බිරිඳ මොනවද කරන්නෙ කියල... කුකුස වැඩි පිරිමි මහත්තරු.

අනෙක් අතින් මේ වගේ කාන්තාවක් පෙම්වතිය නොකර, යෙහෙළිය කරගන්න මේ බහුතර කස්ටිය එකෙන්ම කැමතියි. එකට කන්න යයි, තනි රකින්න ළඟ ඉඳි.. ඕනෙ නම් shopping යන්න පවා එයි.. පැය ගණන්. රෑට කෝල් කරලා sweet dreams කියයි. වැඩකරන තැන නම් side support දෙයි තමුන්ගෙ වැඩ පසෙක දාල හරි. ඇයි.... අර නොවිඳි පොඩි sex arrears කවර් කර ගන්න. සමහරුන්.. මතු හම්බෙයි කියා සිතන් ඉන්න සැපක් එයයිගෙන් විඳ ගන්න. ඔය අතරමැද ජීවිත ගෙවන පූජ style කාන්තාවන්, බිරියන් හරි අසරණ වෙනවා. ආශ්‍රය කරන අනෙකගෙ හිත දැන ගන්න ඒ අයට බෑනෙ. ඒ වගේම එකපාර හිටපු විදිහ වෙනස් කරන්නෙ කොහොමද... හරියට මැරිලා උපන්න වගේ. ඉතින් ප්‍රශ්න. අඹු-සැමි, පෙම්වත්, යහළුකම් අතර.

ඉතින් පූජ තියරිය/ සූත්‍රෙ.. අපිට මතක් කරලා දෙනවා සමාජය තුළ අනෙකා- මම සම්බන්ධතාවය කොහොම විය යුතුද කියා....       ඔයා මාරයි පූජ.

Read More

 අවුල තියෙන්නෙ ධනවාදයේද, සමාජවාදයේද නැත්තං ඒ දෙකම ක්‍රියාත්මක කරන මිනිසගෙද?.

යමුද kollywood පැත්තෙ.

චිත්‍රපටය පටන් ගන්නෙ පිටරට සිට ඉන්දියාවට එන අන්බරසු, එතනින් අභ්‍යන්තර ගුවන් සේවාවක් මගින් චෙන්නායි වෙත යන ගුවන්තොටුපොළකට පැමිණීමෙන්. ඒ පැමිණීම තම විවාහය සඳහාය. නමුත් අයහපත් කාලගුණය නිසා ගුවන් ගමන අවලංගුවේ. මේ සිදුවීමත් සමග ඔහුගෙ චෙන්නායි ගමන් මාර්ගය පමණක් නොව ජීවන මාර්ගයත් නොසිතූ ලෙස වෙනස් වේ. ඒ ශිව හමුවීමෙන් ය. ශිව දෙවියන් නොව ආදරණීය මිනිස් ශිවය.

Anbe Sivam (2003) චිත්‍රපටය comedy, drama කැටගරියට වැටෙන හොඳ classic එකක්. තිරපිටපත ලියමින් එහි ප්‍රධාන චරිතයට පනපොවන්නෙ, අතිදක්ෂ නළුවෙක් වන Kamal Hassan විසින්. අනෙක් ප්‍රධාන චරිත වන්නේ Madhavan, Kiran, Nassar යන අය විසින්. අධ්‍යක්ෂණය Sundar C ය. මියුරු සංගීතය Vidyasagar. IMBD හි 8.7 අගයක්ද, google පරිශීලකයන්ගේ 96% කැමැත්ත ද මේ චිත්‍රපටයේ සිනමාත්මක බාවය මනාවට තහවුරු කරයි.

Anbe Sivam (2003) නොපෙනෙන දෙවියන්ට වඩා දේවත්වයට උසුලන ගතිගුණ සහිත මිනිසුන් උසස් කොට සලකමින් ඔවුන්ගෙන් ආදරය, සෙනෙහෙස නැමැති පාඩම ඉගෙනීමට ප්‍රේක්ෂකයාට ඇරයුම් කරයි. එය මතු කරලීමට Kamal Hassan හා Madhavanගේ අපූර්ව තාත්වික හා භාවාත්මක රඟපෑම මනාව ඉවහල් වේ. චිත්‍රපටය පුරාම සිනහ, කරුණාව මතු කරමින් බහුතර දමිල සිනමාවේ ප්‍රවේගකාරී, කලහකාරී වීරයා වෙනුවට කලාකාරී හෘදයංගම වීරයාව Kamal Hassan මතුකර පෙන්වයි. ආවේග මත නොව, බුද්ධිය හා මනස මෙහෙයවා ප්‍රධාන චරිතය සිනමාපටය පුරා ගමන් කරයි. ආත්මාර්ථය වෙනුවට පරාර්ථය මුසු පරාජය කෙතරම් සොඳුරු දැයි පෙන්වයි. බහුතරය වෙනුවෙන් අඩිය පසුපසට ගැනීම සත්‍යය වශයෙන්ම පරාජයක්ද....?

වෙළඳ දැන්වීම් අධ්‍යක්ෂක අන්බරසු ධනවාදී ආකල්ප ඇති ගෝලීය ආර්ථික රටාවට ආසක්ත තරුණයෙක්. ත්‍රස්තවාදී පුවතක් රූපවාහිනියෙන් විකාශය වනවාත් සමග සැක සහිත පුද්ගලයෙක් දකින අන්බරසු එය ආරක්ෂක අංශ වෙත දන්වා සිටිනවා. නමුත් පරික්ෂාවේදී ඔහු නිර්දෝෂී කෙනෙක් බව තහවුරු වෙනවා. ඒ වගේම ආරක්ෂකයින් ඔහු සමග මිත්‍රව, සැක කෙරූ කෙනා කවුද කියා ඔහුට කියනවා. හිත හොඳ සිවම් තරහක් නැතුව අර තරුණයත් එක්ක කතාවට යනවා. ඒත් යෞවන සිතුම් පැතුම් ඇති අන්බරසුට, මැදිවයස් සිවම්ගේ ගති පැවතුම් ගැන පැහැදීමක් ඇති වෙන්නෙ නෑ. ඔහු තවදුරටත් නව පන්නයට ගැලපෙන්නෙ නැහැ... කොහොම නමුත් දැන හැඳුනුම්කම පටන් ගත තැන සිට හිත හොඳ සිවම්ගෙ නුරුස්සන වැඩත් එක්ක, එක රාත්‍රියක් හෝටල් කාමරයක ගත කිරීමට අන්බරසු අකමැත්තනේ වුව හිත හදා ගන්නවා... අයහපත් කාලගුණය නිසා. එතැනදි පවා දෙදෙනාගෙ ගැටීම තිව්ර වනවා... ආකල්ප, හැසිරීම්, ගති ස්වභාවයන් වල විවිධත්වයත් සමග. මේ හේතුවෙන් අන්බරසු උදේම සිවම්ට නොදන්වා පැන යනවා. එහෙම දුම්රිය ස්ථානයට එන අන්බරසුගෙ පසුම්බිය හා ගමන් මල්ලක් සොරෙක් ගන්නවා. එය පවා ලැබෙන්නෙ නැවතත් සිවම්ගෙ අහඹු හමුවීම එක්ක... එයින් නැවතත් දෙන්න එකතු වෙනවා.

පලාතම යටවෙන්න වැහැපු වැස්ස නිසා දුම්රිය ගමනත් අන්බරසුට මගහැරෙනව. ඉතින් ඒ නිසා දෙදෙනා චෙන්නායි බලා යන ගමන එකට පිටත්ව බස් මාර්ගය වෙත එනව. එතැන් සිටත් අන්බරසු - සිවම් ගැටීම්, එකතුවීම් සිදු වෙනවා. ඔය අතර සිවමගේ සිරුරට එක්වුණු පැලීම්, තුවාල ගෙනහැර දක්වමින් චිත්‍රපටය සිවම්ගෙ අතීත කතාව වෙත මාරු වෙනවා.

සිවම් පෙර වාමාංශික අදහස් දරු වීදි නාට්‍යය කණ්ඩායම් සාමාජිකයෙක්. කාර්මීකරණයෙන්, ධනවාදයෙන් නැගී සිටි කම්හලේ ඉහල තැන් විවේචනය කරමින් නාට්‍යය කිරීම හා වෘත්තීය සමිති දැනුවත් කිරීම කරමින් යන සිවම් කම්කරුවන්ට උපරිම සහයක් ලබා දෙනවා වැටුප් වැඩි කර ගැනීමට. මේ අතර කලාවට ලැදි කම්හල් අයිතිකරුගේ දුව බාලා සිතුවම්, නාට්‍ය ගැන කතාබහේ පැටලෙමින් සිවම් සමග ආදරයකට මුල පුරනවා. දෙදෙනාගේ පන්ති පරතරය නිසා සිවම් සම්බන්ධය ගැන කලකිරෙනවා. නමුත් මත ගැටුම් මතින් වෙනත් පළාතකට පැන ගිහින් ජීවත් වීම නැමැති අවසන් තීරණයට දෙදෙනා එළඹෙනව.. ආදරණීය සිවම්. එදා සිවම් යන බසය අනතුරකට මුහුණ දී ඔහු රෝහල් ගත කරනවා. දැඩි කැළැල් මතින් ජීවිතය ඉදිරියට ගෙන යන ශක්තිය පල්ලියේ වෙද හා හෙද සත්කාර තුලින් සිවම් ලබා ගන්නවා. මේ සිදුවීමත් සමග ඔහු ජීවිතය දෙස මධ්‍යස්ථ ඇසකින් බැලීමට හුරු වෙනවා.

වර්තමාන කතාවට එද්දී අන්බරසු ජීවිතයේ වෙන සිදුවීම් වලට මුහුණ දෙමින් ගමන අතරතුර ජීවිත පාඩම් ඉගෙන ගන්නවා. ඔහුට ඒ සඳහා සිවම්ගෙනුත් බොහෝ උපකාර ලැබෙනවා.

කඩේ කාන්තාව -මරණෙන් බෙරිච්ච ඔයා දෙවියෙක්ට සමානයි

සිවම් - ඔයත් එහෙමයි. ආදරය, සෙනෙහස දක්වන අයත් දෙවියන්ට සමානයි.

- - - - - - - -

අන්බරසු - දරුවෙක්ට මහපාරේ මැරෙන්න දීල... ඇති දෙවියෙක් නෑ. අහ් නෑ නෑ මං ඔයා වගේ දෙවියෝ අවිශ්වාස කරන්නෙ නෑ.

සිවම් - මං දෙවියෝ අවිශ්වාස කරනවා කියල කවුද කිව්වෙ.

 

මානවවාදය ප්‍රකට කරමින් දෙවියන් ගැන ඍණ ආකල්පයක් පෙන්වීම නිසාදෝ Anbe Sivam (2003) ආදායම් වාර්තා අතින් අති සාර්ථක වී නෑ. නමුත් රූපවාහිණිය තුළ ප්‍රදර්ශනයෙන් එය බොහෝ දෙනාගේ අවධානය දිනා ගෙන තියෙනවා. සමස්තයක් වශයෙන් චිත්‍රපටය ඉතාම හොඳ තත්වයක තිබෙන අතර වැඩි සිද්ධිදාමයන් ඔබ්බවා සිවම් විස්තර කරන්නට යෑමෙන් කතාව දිග්ගැස්සී ඇති නමුත් එයින් වැඩි අවැඩක් චිත්‍රපටයට නොගෙනෙයි. Kamal Hassan අනෙක් තම චරිතවල මෙන් සිදුවීමෙන්, චරිත ස්වරූපය තුලින් සිනහව මතු කරලීම යොදා ගෙන ඇති අතර එය වෙන චිත්‍රපටවල මෙන් මෙහිද ඉතා සාර්ථක වී අත. චාලි චැප්ලින්ගේ ආභාෂය මෙහිදී ලබාගෙන ඇති බවද සමහරෙක් විචාරකයින් අදහස් දක්වා ඇත. Kamal ගේ බොහෝ චිත්‍රපට වල එය දක්නට හැකි කරුණකි (මට අනුව). ඒ ආභාෂය ඔහුට සාර්ථකත්වය ගෙන දී ඇත. ඒ වාගේම Planes, Trains and Automobiles (1987) හි කතාවට සමානකමක් දක්වන බවද විචාරකන් අදහස් දක්වා ඇත. නමුත් hollywood චිත්‍රපටය හා මෙහි කතා තේමාව එකිනෙකට බොහෝ වෙනස්ය. එය නිර්මාණ දෙකම නැරඹු විට මනාව වැටහේ. සමහරුන් රජිනීගේ බබා චිත්‍රපටයේ දක්වන ආගමික යටිපෙලට සමාන බවක් මෙහි තිබෙනවා යැයි කීවත් දෙකෙහිම කලින් ලෙස තේමා බොහෝ වෙනස්ය. නමුත් සටන් සම්බන්ධව ගෙන එන අදහස වන, Hollywood චිත්‍රපටයකින් සටන් හැසිරවීම උපුටාගෙන ඇති බව බැලු බැල්මට පෙනුනත් එය රසවිඳනයට කිසිඳු බාදාවක් නොකරන අතර එය චිත්‍රපටයේ සටන් දර්ශන වල සාර්ථකත්වයට බෙහෙවින් උපකාර වී ඇත.

 

කවුරුන්ද කවුරුන්ද දෙවියන්..

ඔබයි මමයි වේ දෙවියන්

ජීවිතයම එකම තපසකි

ආදරය දෙවියෙකි.....

හදවත නිකන්ම මස් වැදැල්ලක් වූවා නම්

එය දැවී හලුව යයි

නමුදු එය ආදරයේ අවියක් වූයේ නම්

එය මරණයත් ජයගනු ඇත

Read More