ආගම යනු පීඩා විඳින්නවුන්ගේ අඳෝනාවයි. හදවත් නැත්තවුන්ගේ ලෝකයේ හදවතයි. ආත්ම විරහිත සමාජයේ ආත්මයයි. එය බහුතර ජනතාවගේ මත් උත්තේජකයි. මෙහෙම වැදෑරුවෙ කාල් මාක්ස්. සමහරුන්ට නම් මෙතුමා උතුමෙක්. (කාල් මාක්ස් නම් මේක කිව්වෙ ආගම එකම හිමිකමක කරගෙන විඳවන ජීවිත වල සමාජ පැතිකඩ දිහා බලලයි).

එතකොට සමහර භෞතිකවාදී, විද්‍යාව කරපින්නා ගත් අය කියන දෙයක් තමයි ‘මේ ජීවිතයෙන් එහා පැවැත්මක් තියෙන බවක් පිළිගන්න බෑ. වෙනත් හෝ නොපෙනෙන ලෝකයක් තියෙන බවක් තාම නවීන විද්‍යාවෙන් වත් තහවුරු වෙලා නැහැ. එතකොට තව කියනව මිනිසා ක්‍රියාත්මක වීම කියන්නෙ මොලයේ ක්‍රියාකාරිත්වය මත වන දෙයක් මිස අන් දෙයක් නෙවේ ’.... වගේ කතා.

මට හිතෙන විදිහට අපිට තේරුම් ගන්න බැරි දේවල් නැහැයි කියල ප්‍රතික්ෂේප නොකර, කළ යුත්තේ විමසා බාලා දෙයක් තියේ නම් ඒ දේ තේරුම් බේරුම් කර අවබෝධය පුළුල් කර ගැනීම උත්සුක වීම හෝ නොදන්න දේවල් ගැන කතා නොකර සිටීමයි හොඳ කියල. මොන භෞතිකවාදී, න්‍යායාත්මවාදී කතා කීවත් ඔය සමහරුන් කරවටක් එරී සිටින වෙලේ ආගම සිහියට ඒම වගේම, අවසන් මොහොතේ ඊළඟට මොනවා වෙයිද, අනිත් ආත්මය ගැන වගේ දේවල් ගැන හිතට එන්නෙ ඉබේමටම.

මොනවා තේරුම් නොගත්තත් අප අවට වන ලෝකයේ සංසිද්ධි වත් නිරුවත් දෑසින් බැලුවා නම් නිතැතින්ම කියවෙන එක දෙයක් තියෙනවා. මේ සසරක හැටි...

Samsara (2011) යනු ආඛ්‍යාන නොවන වාර්තාමය චිත්‍රපටියක්. අධ්‍යක්ෂණය Ron Fricke වන අතර නිෂ්පාදනය Mark Magidson. ඒ වගේම ඔවුන් මේ නිර්මාණයට රීල් කැමරා හා ඩිජිටල් කැමරා වර්ග දෙකම භාවිතයට ගෙන තියෙනවා. ඒ තාක්ෂණයන් දෙකේ සංකලනයෙන් වඩා හොඳ නිමවුමක් ලබා ගන්නට. Rotten Tomatoes වල 76% අගයක්ද, Metacritic වල 65% ද, IMDb වල 8.5/10 ක අගයක්ද, Google පරිශීලකයන්ගේ 88% ක ප්‍රතිචාරයෙන් ද ඒ තාක්ෂණික සංකලනය මෙන්ම සිනමාපටයේ විශිෂ්ටතාව යන දෙ කාරණාවන්ගෙන්ම Samsara (2011) උසස් නිමවුමක් බව පෙන්වල දෙනවා. ඒ බව සිනමා සිත්තම විඳගත් පිරිසද එක සේ සාක්ෂි දරනවා.

ජීවත් වෙන්න රැකියා කිරීම, භාණ්ඩ මිලදී ගැනීම, ආහාර ගැනීම, කාපුවා අයින් කරන්න සැත්කම්

එක මාතෘකාවක් ඔස්සේ රූප රාමු පෙළගැස්වී නොතිබෙන මෙහි තේමාව ලෙස ‘ඉපදීම, ජීවිතය, ලෝකය, මරණය, වෙනස්වීම වගේ කාරණා ඔස්සේ ගලා යන බව දැක ගන්න පුළුවන්. ඒ ඔස්සේ ඔවුන් තම නිර්මාණය සම්පූර්ණ කිරීමට රටවල් 25ක් පුරා රූගත කිරීම් සිදු කර තියෙන බව සඳහන්. ඒ බව චිත්‍රපටයේ අපූරු රූප රාමු සාක්ෂි දරනවා. අපූරු විතරක්ම නොවේ මේ ජීවිතය ගැන ගෙවූ, ගෙවෙන කාලය ගැන නැවත සිතා බලන්න ඒ අපූරු රූප රාමු අපව යොමු කරනවා. ගැඹුරු ඇතුළාන්තයකට අපිව ගෙන යනවා. මෙතෙක් ගෙවූ ජීවිතය අර්ථවත්ද...... ජීවිතය කියන්නෙ කුමක්ද. අපට නොතේරෙන ජීවිතයේ, මනුෂ්‍යත්වයේ කොටස කුමක්ද..

ජීවත් වෙන්න රැකියා කිරීම, භාණ්ඩ මිලදී ගැනීම, ආහාර ගැනීම, කාපුවා අයින් කරන්න සැත්කම්

සලෙළු ලියක් තෝරාගන්න නැතිනම් කැමති අයුරින් නිර්මාණය කරගෙන රසවිඳින්න

ජීවිතයේ නොපෙනෙන, නොදකින පැතිකඩ ඔවුන් ප්‍රේක්ෂකයාට විවෘත කර දෙනවා... සිතා බැලීමට. මේ ගෙවල්, මං මාවත්, යාන වාහන, තාක්ෂණික උපකරණ, සුපිරි කඩ සාප්පු, නොනිදන නගර, රැකියා ස්ථාන, අහස සිඹින ගොඩනැගිලි අතර අප ගතකරන ජීවිතයට එපිටින්, ඉහළින් පවතින යමක් ඇද්දයි සිතන්නට යොමුවනව... සිනමාපටයට යොදාගෙන තිබෙන විශිෂ්ඨ සංගීතයද එයට මනාව ඉවහල් වෙනවා.

කාලයේ වැලි තලාවට සැඟව ගිය නිවාස, අහස සිඹින නිර්මාණ හා නොනිදන නගර

ආරක්ෂාවට නිපදවන අවිආයුධ, ආරක්ෂක අංශ, යුද්ධ හා හමුදා ඇතුළු රණ ශූරයන්

ඉතින් අපි මේ ගෙවන ජීවිතය ගැන “බලන් කඩතුරා හැර දෑසේ” වගේ කියමනක් රැගෙන එන හදවතට මෙන්ම බුද්ධියටත් ගැඹුරු සංවේදනා ඇති කරන්නට හැකි මේ සිනමාපටය නරඹන්න ඔයාලටත් ආරාධනා කරනවා.

සිරවුණු ජීවිත හා සිරගත ජීවිත, යන්නෙ කොහිදැයි නොදත් ජීවන මගීන්, කැමතිම මිනී පෙට්ටියේ අවසන් ගමන

      විචාරක සටහනක් -

“ සාම්ප්‍රදායික සංචාරක සටහනක් හෝ වාර්තා සිනමාපටයක් නොවන samsara වාචික නොවන මග පෙන්වන භාවනාවක හැඩයක් ගනී ”

Read More

ක්‍රැකෝෂියා රාජ්‍යයේ සිට ඇමරිකාවට එන වික්ටර් නවොස්කි පැටලෙන්නේ පඹ ගාලකය. තම රටෙන් නැගුණු ගුවන් යානය New York නුවර බලා එන අතරතුර, එහි සිවිල් යුද්ධයක් ඇතිවී තියෙනවා. එම නිසා ඇමරිකානු රජය විසින් ක්‍රැකෝෂියා (ප්‍රබන්ධ) රාජ්‍ය තන්ත්‍රය පිළිගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කිරනවා. මේ සිදුවනා මොහොතේ ගුවන් යානයෙන් බැස New York ගුවන් තොටුපොළට ඇතුල්වන වික්ටර්ට තම රටට ඇතුල් වීමට හෝ නැවත පිටත්කර යැවීමට හැකියාවක් ඇමරිකානු බලධාරීන් සතුව නැහැ. කොටින්ම ඔහු වෙනුවෙන් පාලනාධිකාරියට ගන්න කිසිඳු ක්‍රියාමාර්ගයක් නැතුව යනව. මෙයට විසඳුමක් ලැබෙන තුරු පාලනාධිකාරියට සිද්ධ වෙනවා ඔහුව පර්යන්තයේම රඳවා ගැනීමට, තත්වය පහදා දීල. භාෂා ප්‍රශ්නයත් එක්ක එය ටිකක් අපහසු කාර්යයක් වුනත් නවොස්කි වෙන්නෙ මොකක්ද කියන එක, වෙන සිදුවීම් එක්ක තේරම් ගන්නවා. ඔහු ගුවන් තොටුපළෙ සිටින කාලෙ තුළ භාවිතයට කෑම සකාල පත්, තොටුපල පුරා ගමන් කරන්න අවසර පතක් පවා බලධාරීන් ලබා දෙනවා විසඳුමක් ලැබෙනකම් ඔහුව මුදාහරින්න බැරි නිසා.

 

Saving Private Ryan (1998), Catch Me If You Can (2002) කියන චිත්‍රපට දෙකට පස්සේ නැවතත් තම ශක්තිමත්ම සංකලන සගයා වන Tom Hanksව යොදා ගනිමි 2004 වසරේ නිකුත් කල මේ චිත්‍රපටය අධ්‍යක්ෂනය කරන්නෙ Steven Spielberg. සත්‍යය කතාවක කොටසක් ගෙන එය ප්‍රතිනිර්මාණය කර මෙය නිපදවූ බවක් තමයි සඳහන් වෙන්නෙ. පෙර සිනමා ද්විත්වය වගේම මේ චිත්‍රපටයත් ඉතාම සාර්ථක වෙනවා වාණිජමය වශයෙන් හා විචාරක ප්‍රතිචාර යන දෙ අංශයෙන්ම. The Terminal සම්පූර්ණ දාවන කාලයෙන් 85% කටත් වැඩි ප්‍රමාණයක් ඇතුළත් වන්නෙ ගුවන් තොටුපොළක් ඇතුලේ වීම ප්‍රේක්ෂකයාට තවත් නවමු  අත්දීමක්ය. සියලු සිදුවීම් ඇත්තම පර්යන්තයක සේ පෙනුනත් එය සම්පූර්ණයෙන්ම චිත්‍රපටය සඳහා නිර්මාණය කරන ලද්දක් බව අපට නොපෙනෙන තරම්ය. රූපගත කිරීමට, විවිධ පැති ඔස්සේ කැමරා කාච මෙහෙයවීමට එය බෙහෙවින් ඉවහල් වී ඇති. කැමරාකරු Spielbergගේ දීර්ඝකාලීන සගයා වන Janusz Kaminskiය. ඒ වාගේම මේ ප්‍රබන්න්ධ රාජ්‍යය වන ක්‍රකොෂියාව සඳහා ජාතික ගීයක්ද ලියා තිබීම තවත් සුවිශේෂී කාරණයකි.

 

නාට්‍යමය හා ප්‍රහසන කාණ්ඩයට අයත් The Terminal (2004) චිත්‍රපටයෙ ප්‍රධාන චරිතය වන නවොස්කිගෙ හරහට හිටින්නේ, වෙන්න බලන් ඉන්න ඉහල නිලධාරියා වන ඩික්සන්ය. ඔහු අනෙක් අයට දන්වනවා නවොස්කි ගැන ඇහැ ගහගෙන ඉන්න කියල. හොරෙන් රටට ඇතුල් වෙන්න හැදුවොත් නීතිමය පියවර ගෙන පොලිසියට භාර දීල ඔහුගෙ කරදරෙන් නිදහස් වෙන්න. මොකද තම පත්වීම ලබන්න තියෙන කාලය අතරතුර අවුලක් හදා ගන්න ඩික්සන්ට උවමනා නෑ. අනෙක පිටවන කාලයකුක් නොදන්න නිකරුනේ ඉන්න සිදුවුණ මේ සේවකයකුත් නොවන මුහුණක් ආරක්ෂක කැමරාවල නිතර නිතර පෙනෙන්නට වීම..  ඊළඟට මොහු මොකක් කරයිද? මෙවැනි මානසික සිතුවිලි වලින් පීඩාවට පත් ඩික්සන් හට නවොස්කි හිරිහැරයක්, මානසික වදයක්ය. ඉතින් නවොස්කිව තම දැලට හසු කරගන්න ඩික්සන් විවිධ උපක්‍රමත් යොදයි.

 

 ඒත් ඉංග්‍රීසිවත් හරිහැටි බැරි රටකජු කෑන් එකක් තියන් ඉන්න නවොස්කි ඉවෙන් මෙන්, තමා වටා සිදුවෙන මේ දේවල් තේරුම් ගන්න දක්ෂ වී ගැටලුව විසඳීමට කාලයට භාර දී බලා සිටි. ගුවන් තොටුපොල ඇතුලෙම ජීවත් වෙමින්... එයට අනුගතව. මේ අනුගත වීම කොහොමද කියනවනම් කෑමට දුන්නු සලාක පත් අහිමි වීම නිසා ගුවන් තොටුපොල ඇතුලේ රැකියාවක් පවා ඔහු හොයා ගනී. ඒ විතරක් නෙමේ සාමාන්‍යය පුද්ගලයෙක් එදිනෙදා කරන සෑම කටයුත්තක්ම ඔහු මේ අංගනය තුළ රැඳෙමින් කරනවා විතරක් නෙමේ කෙටි කාලීන පෙම්වතියකුත් සොයා ගන්න දක්ෂ වේ. මේ වෙනකොට නවොස්කි තොටුපොළේ හැම දෙනාගේම හිත හොඳ මිතුරෙක් වගේම පෙම්වතුන් එකතු කිරීමේ අනංගය විදිහට පවා ක්‍රියා කරමින් ඔවුන් සමග තම හිරවෙච්ච ජීවිතය මේ පර්යන්තයේ ගත කරනවා.... විඳවමින් නෙමේ විඳිමින්.

නවොස්කි ඇඟ සෝදමින් - පෙම්වතිය සමග රාත්‍රී ආහාර ගනිමින් - නිදා ගනිමින්

ඇත්තෙන්ම ප්‍රශ්නය ඇත්තෙ රටේ හා සංක්‍රමණික නීතිය, ප්‍රතිපත්තිය තුළ මෙවන් මොහොතක ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය ගැන සඳහනක් නොමැති කමයි. ඒ හැර ඩික්සන් පවා මේ මොහොතේ අසරණය. ඒ නිසා ඔහු නවොස්කිගෙන් මිදීමට වෙහෙසෙයි, අසාධාරණ අත්අඩංගුවකට ගැනීමෙන් තොරව. මෙයින් මතුවන ඝට්ටනය මුළු චිත්‍රපටය පුරා විහිදේ.

 

කිසිඳු පාර්ශවයක්, පුද්ගලයෙක් වීරයා හෝ දුෂ්ටයා නොකර, ලේබල් නොගසා ප්‍රේක්ෂකයාට එය ඉතුරු කිරීම Steven Spielbergගේ බොහොමයක් චිත්‍රපට වල දැකිය හැකි එක් සුවිශේෂී කාරණයකි. (එත් කිතු දහම උසස් බව පෙන්වන එක නම් කරනවා ෂේප් එකේ). කලාකරුවා කළ යුත්තේද එයයි.  වීරයා හෝ දුෂ්ටයා තෝරා දීම කලාකරුවා සතු යුතුකමක් හෝ වගකීමක් නොවෙයි. ඔහු ප්‍රේක්ෂකයාට සිදුවීම හෝ සංසිද්ධි දැනීමට සැලැස්වීම, සංවේදවට පත් කිරීම තුලින් රසිකයාටම, ප්‍රේක්ෂකයාටම ප්‍රඥාගෝචර එය තේරුම් ගැනීමට හා මතයකට පැමිණීමට උදව් සැපයීමයි කළ යුත්තේ. එය ඉතා උසස් අන්දමින් ප්‍රධාන චරිත ද්විත්වය රඟපෑ Tom Hanks හා Stanley Tucci සිදුකර ඇත. විශේෂයෙන්ම Hanks වෙනස්ම තලයකට රංගනය රැගෙන ගොස් ඇත Forrest Gump චිත්‍රපටයේ අප දැකගත් භූමිකාව වාගේ. ඔහු විහිළු තහළු නොකරයි. චරිතය තුලින් හාස්‍යය මතු කිරීම නම් අති අමාරු කාර්යය විශිෂ්ට ලෙස සිදු කරයි. (Charlie Chaplin චිත්‍රපටවල ආකාරයෙන්). එය මුළු සිනමාපටය පුරාම ප්‍රේක්ෂකයා ඇද තබා ගැනීමට සමත් වේ.

 

වරක් ඩික්සන් ඔහුගෙන්, ඔබ තම රටට නැවත යන්න කැමති දැයි අසනවා. වර්තමානයේ එහි යුධ තත්වයක් තියෙන නිසා ඒ මත නැවත තම රටට යාමට ඇතිවන සාධාරණ බය හේතුකරගෙන ඔහුව ඇමරිකාවේ රැකවරණයට යටත් කර ගැනීමේ අදහසින්. ඒ මාර්ගයෙන් හෝ ඔහුව ගුවන් තොටුපොලින් ඉවත් කරගන්නට ගත් උත්සාහයත් වැළකෙන්නේ නවොස්කිගගේ සත්‍යවාදීබවද නැතිනම් ඉංග්‍රීසි හරිහැටි නොතේරුම් කමද.. නැතිනම් ඒ දෙකමද වන්නට පුළුවනි. ඔහු එහිදී සරවල පිළිතුරු දෙනවා නැහැ, එය මගේ රට... මේ කාමරයෙ ඉන්න නම් මන් දැන් ටිකක් බයයි... අවශ්‍ය පිළිතුර නොලැබෙන තැන ඩික්සන් ඔහුට පිටත් කරන්නට සැරසෙනවා. ඒත් සමග කෙසේ හෝ ඔවුන්ට අවශ්‍ය තමන් බය වෙන දෙයක් ගැන දැන ගන්නට යැයි සිත, නවොස්කි තමා හොල්මන් වලට, ඩ්‍රැකිව්ලාට, මෝරුන්ට බය බව පවසයි... මෙවන් සිතන්නට බොහෝ දේ ඉතිරි කරනා සිදුවීම් රැගත් සාර්ථක serious comedyයක් මේ දක්වා හොලිවුඩ් වල සිදු නොවූ තරම්ය.

 

නවොස්කි ගුවන් තොටුපොළින් පිටවෙන මොහොතේ එය දැක ගැනීමට සියලුම සේවකයින් පැමිණ.

  ඉතින් ක්‍රැකෝෂියා රාජ්‍යයේ සිටි වික්ටර් නවොස්කි රටකජු කෑන් එකක් අතැතිව ඇමරිකානු භූමියට ඇතුල් වන්නට හදන්නේ මන්දැයි දැන ගැනීමට නම් The Terminal (2004) සලරුව නැරඹීමටම සිදුවේ.

Read More

රූපය - අන්තර්ජාලයෙන්

ඇමරිකාවේ කළු ගෘහස්ථ සේවකයින් එදා ගත කළ ජීවිතය. අද සිවිල් අයිතීන්, මානව හිමිකම්, සමානාත්මතා ආදිය කතා කලත් පෙර ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ එක් අඳුරු කාල පරිච්ඡේදයක් ගැන කියවෙන චිත්‍රපටියක් තමයි The Help (2011). මිසිසිපි ප්‍රාන්තය මේ වකවානුවේ (60 දශකය සහ ඊට පෙර) දැරුවේ, ක්‍රියාත්මක වුනේ කළු මිනිසුන්ට වඩා සුදු මිනිසුන් උසස් බවයි. ඒ වර්ණභේදය නීතියෙන් ද එසේම පිළිගැනිණි. ඉතින් මේ රදල සුදු මිනිසුන්ගේ වහලුන් වූ, සේවකයින් වූ, ගැත්තන් වූ කළු මිනිසුන් එදා විඳි පීඩා, දුක් වල එක් පැත්තක් අපූරුවට මේ චිත්‍රපටයෙන් පේනවා දෙයි. එදා ඔවුන්ව උදව්වට ඉන්නා අය විදිහට හැඳින්වූ නිසා ඒ නමම චිත්‍රපටියට යොදා ගෙන තියෙනවා.

සත්‍ය කතාවක් ඇසුරින් ඒ නමින්ම නිකුතු වූ නවකතාවක් පාදක කරගෙන මේ චිත්‍රපටිය නිපදවූ බව තමයි වාර්තා වෙන්නෙ. අධ්‍යක්ෂණය Tate Taylor වන අතර ඉතා දක්ෂ ලෙස රංගනයේ යෙදෙන Octavia Spencer Viola Davis, Emma Stone හැම දෙනාගේම පැසසුමට ලක් වෙනවා. ඒ වගේම දක්ෂතම සහය නිළියට අයත් ඇකඩමි සම්මානය ලබා ගැනීමට වගේම වෙනත් උළෙලවල් ගණනාවක නිර්දේශයන්ට හා සම්මානයන්ට පාත්‍ර වුනු Box Office හිට් එකක්. Rotten Tomatoes 76% කුත්, IMDB වල 8/10 ලබා ගන්නවා.

නීත්‍යානුකූල මාධ්‍යවේදියෙකු හා ලේඛකයෙකු වීමට උත්සාහ දරන ඉයුජීනියා ස්කීටර් අනෙකුත් ගෙවල්වල, කළු සේවිකාවන්ට දක්වන අඩු සැලකිල්ලි, පහත කිරීම් අතරෙ තම ගෙදර වැඩට සිටි හා තමන් කුඩා කලා සිට හදාවඩාගත් කළු සේවිකාව තමන් නැති අතරෙ නෙරපා දැමීම නිසා වේදනාවට පත් වෙනවා. මේ වේදනාව සුදු කාන්තාවන්ගේ තවත් කෲර වැඩ නිසා පලි ගැනීමේ අදහසක් දක්වාද දුර යනවා. ඒ අදහස කළු සේවිකාවන්ට වන දුක්ගැහැට රහසිගතව එකතු කොට නිර්නාමික පොතක් හැටියට එළිදැක්වීමත් එක්ක ඇය සඵල කර ගන්නවා. The Help (2011) චිත්‍රපටයේ සාරාංශය ඔහොමයි.

චිත්‍රපටියට හාස්‍ය රසය එක් කරන්නද කොහෙද Celia Rae කියන චරිතය ඕනවට වඩා වැඩියෙන් ඒ පැත්තට යොදා ගෙනද මන්ද. ඒ වගේම ඇය වෙන පලාතකින් ආවත් කළු සේවිකාවන්ට දක්වන යහළුකම හා වෙනසක් නැති කම ටිකක් වැඩි වගේම අයගෙ සැමියත් කිසිම වෙනසක් නොපෙන්වීම ටිකක් අමුතුයි.

ඒවගේම අන්තර්ජාලයේ සැරිසරද්දී දැකගන්න ලැබුන ප්‍රධාන කළු චරිත රඟපාපු දෙදනා පස්සේ ඒ චිත්‍රපටියෙ රඟපෑම ගැන පසුතැවුණු කතාවකුත්.. ඇත්තද නැත්තද හරියටම දන්නේ නෑ. ඒ කොහොම උනත් ඉතා දක්ෂ රඟපෑම් සහිත මේ චිත්‍රපටිය ලෝකයේ එක් කාලයක හා සමහර විට තවමත් සිදුවන එක් සමාජ නොහොඹිනා කම්, පිරිසක් සුළුකොට තැකීම ගැන හරි අපූරුවට කතා කරනවා දැක ගන්න පුළුවන්.

Read More

Man in Black (1997) එකේ ‘Agent J’ නොදන්න කෙනෙක් නැති තරම්. Will Smithව ලෝකෙම දැන ගන්නෙ ඒකෙන්. ලෝකෙම ආදරේ කරන Will Smithගෙ 53වන උපන් දිනය යෙදිල තියෙන්න අද. Smith චිත්‍රපට වලින් අතිශය ජනප්‍රිය වුනත් කළා දිවිය පටන් අරං තියෙන්නෙ 1980 ගණන්වලින් Rap සංගීතඥයෙක් විදිහට The Fresh Prince කියන අනුවර්ත නාමයෙන්. ඒ වගේම පළමු Grammy Award එක අරං තියෙන්නෙ 1989.

The Fresh Price ලෙස රැප් කරමින්

Will Smith රඟපාපු හැම චිත්‍රපටියක් වගේම සාර්ථක උනා. Box Office හිට් උනා. පළවෙනි Box Office එක වෙලා තියෙන්නෙ Bad Boys (1995). ඊට පස්සෙ අවුරුද්ද ආපු Independence Day 1996යෙ වැඩිම ආදායම් ලබපු චිත්‍රපට අතරින් එකක් වෙලා තියෙනවා.

1997 දි අපි හැමෝම බලපු Man in Black චිත්‍රපටියත් world හිට් එකක් උනේ ස්මිත් hollywood වල සුපිරි තරුවක් බවට පත් කරලා. ඒකෙ ස්මිත් කල රංගනයටද විචාරක පැසසුම් මදි නොකියන්න හම්බෙලා තිබුණ. ඒ චිත්‍රපටියෙ තේමා ගායනා කරෙත් ස්මිත්. ඒ සින්දුවත් හැම චාට් එකකම No1 උනා.

ඒ වගේම මං ඇතුළු හැමෝම බලල තියෙන Bad Boys (1995), Men in Black 2(2002), i robot (2004), Bright (2007), Hancock (2008), Focus (2015), Concussion (2015), Collateral Beauty (2016), Aladdin (2019) සුපිරි චිත්‍රපටි.

රූපය - අන්තර්ජාලයෙන්

Concussion (2015) - ක්‍රීඩකයන්ගේ හිස් ගට්ටනය වීම නිසා ඇතිවන මොළයේ රෝගයක් සොයාගන්න වෛද්‍ය ඔමාලුගේ සත්‍ය කතාව ඇසුරින් නිපදවුණු මේ චිත්‍රපටයේ ඔහුගෙ රඟපෑම ඉතා තාත්විකයි. 2016 ආපු Collateral Beauty චිත්‍රපටියේ රඟපෑමද විචාරක පැසසුමට ලක්වුනා. ඒ වගේම චිත්‍රපටියට අත්සන් තැබීමෙන් කෙටි කලකට පසු Smithට තම පියා පිළිකාවක් නිසා අහිමි වුනා. චිත්‍රපටයේ ඔහුට රඟ දක්වන්න තිබුනෙ පිළිකාවකින් තම දියණිය අහිමි වුන පියෙකුගේ චරිතයක්. එතකොට 2007දී Netflix නිෂ්පාදකයින් එතෙක් ඔවුන් දැරූ වැඩිම පිරිවැය යොදමින් Bright චිත්‍රපටිය සඳහා ස්මිත්ව යොදා ගත්ත. 

Concussion (2015) හි තාත්වික රංගනයක යෙදීමින්

ත්‍රාසජනක අත්දැකීම් ලබා ගන්නටද කැමැත්තක් දැක්වන Smithගෙ ඒ ක්‍රියාවන්වල යෙදෙන video ඔහුගේම YouTube නාලිකාවෙන් බලා ගන්නත් පුළුවන්. ඒ හරහාද විශාල පිරිසක් ඔහු හා එකතු වෙනවා.. ඉතින් සුභ උපන්දිනක් Will Smith.

Read More

 චිත්‍රපටිය පටන්ගන්නෙ Abelගේ ප්‍රතිබිම්බයත්, ඔහුවත් හා ඔහුගේම සිතුවමත් පෙන්වමින්ය. Abel තම රූපය කන්ණාඩියකින් බලාගෙන සිතුවමට නගන අවස්ථාවයි ඒ. ඒ ලස්සන camera කෝණයක් එක්ක පටන් ගන්න Bridge Of Spies (2015) චිත්‍රපටිය Steven Spielbergගෙ අධ්‍යක්ෂණයක්. Steven Spielberg සහ Tom Hanksගෙ සුපරි එකතුවීම නැවත දැකගන්න පුළුවන් මේ චිත්‍රපටියෙ අනෙක් ප්‍රධාන චරිතය විදිහට, අර හරි අපූරු ආරම්භයෙ Ableට ඉන්න Mark Rylance. 90% ක ප්‍රතිචාරයක් Rotten Tomatoes වල ගනිද්දී IMDB වල7.7 විදිහට දැක්වුන Bridge Of Spies 2015 වසරෙදි Box Office හිට් එකක් උනා. මොකද රටවල් අතර සීතල යුද්ධය, බර්ලින් තාප්පය, රාජ්‍ය රහස් තොරතුරු කියන කරනා මේ චිත්‍රපටියෙ ප්‍රධාන මාතෘකාව වෙච්ච නිසා වගේම අර කිව්ව සුපිරි එකතුවක් දකින්න පුළුවන් වෙන නිසා.

රූපය - අන්තර්ජාලයෙන්

නිව්යෝර්ක් නීතිඥ James B. Donovanට (Tom Hanks) තම රටේ ඔත්තු බැලූ රුසියන් ඔත්තු කරු Abelගෙ (Mark Rylance) පෞද්ගලික නීති උපදේශක වෙන්න වැඩ සැලසෙනවා. මානව හිමිකම් කියල දේකුත් තියෙන නිසා හා අධිකරණ ක්‍රියාවලිය නිසි ලෙස සිද්ධ කර ගන්න ඕන වෙන නිසා. ඒ නිසා තමයි Jamesගෙ ලොක්ක ඔහුට කියන්නෙ නිකන් පෙනී සිටීමක් විදිහට වගේ මේ වැඩේ භාර ගන්න කියල. එක පැත්තකින් තම රටට වැරදිකාරයෙක්, අනෙක් අතට දේශද්‍රෝහී ලේබලයට බයේ ගෙදරින් දක්වන අකමැත්තද පැත්තකින් තියල  “හැම කෙනෙකුටම ආරක්ෂාව, නීති උපදෙස්.. අවශ්‍යයි” කියල James වැඩේ භාර ගන්නවා. ඒ වගේම ඔහු චූදිතයව මරණ දඬුවමින්ද බේරා ගන්නවා. ඒ අනාගතයෙ තමුන්ගෙ රටේ කෙනෙකුටත් මේ විදිහට වෙන රටක චූදිතයෙක් වෙන්න උනොත් ඒ දෙදෙනා හුවමාරු කරගැනීමේ අදහස තර්කයට නගමින්. අධිකරණයේ හා ඉන් පිටතත්. James සිතූ හා ඒ පෙන්වා දුන් දෙයම ඒ විදිහට සිදුවුනා.

තම රටේ ඔත්තුකරු Powers හා Able හුවමාරු කිරීමේ නිල - නොනිල කර්තව්‍යයටද James ඉෂ්ඨ කරමින් තම රටෙන් ජර්මනියට ගොස් ඉගෙනීම හදාරන තරුණ Pryorව ජර්මන් සිරභාරයෙන් නිදහස් කරගැනීමටද උත්සහ කරනවා. එක හුවමාරුවක් තමන්ගෙ පැත්තෙන් සිදු වෙද්දී එයට රුසියාව හා ජර්මන් පැති දෙකෙන් දෙදෙනෙක් කොහොම ලබා ගන්නද. නමුත් නොපසුබස්නා උත්සාහයෙන්, අධිෂ්ඨානයෙන් ඔහු ඒ කාර්ය සාර්ථක කර ගන්නවා.

Bridge Of Spies - සත්‍ය කතාවක් පාදකව තැනුණු මේ චිත්‍රපටය නාට්‍යම අකාරයෙන් ගලා යන අතර බර්ලින් වල සිදුවන සිදුවීම් කෙටියෙන් දක්වා තිබීම වෙන්නට ඇත්තේ ඇමරිකාවේදී සෝවියට් ඔත්තුකරු හා James ගැන /කතා නායකයාන් දෙදෙනාගෙ පසුබිම් ගැන පෙන්වීම නිසා වෙන්නට පුළුවන්. ඒ නිසා කතා තේමාව වුනු ‘ඔත්තුකරුවන්ගේ මාරුවීම’ පටන් ගන්නේ චිත්‍රපටයේ හරි අඩක් ගිය පසුයි. ඒ නිසා බර්ලින් වල සිදුවන සිදුවීම් ටිකක් වේගවත් බවකින් ගලා යන බවක් තමයි මට දැනුනෙ.

        ඒ වගේම විචාරක අදහස් වල දකින්න ලැබුන - චිත්‍රපටය නාට්‍යමය ආකාරය විචිත්‍රවත් බව නිසා සත්‍ය මදක් යටපත්ව තියෙනව කියල.

Steven Spielbergගෙ Tom Hanks ත් හිටපු Saving Private Ryan වගේම, Lincoln, Munich චිත්‍රපටි හා මේකත් අරගෙන බැලුවහම ඒවායෙ යම් දේශාභිමානි ගතියක්, ඇමරිකානු නීතියේ අභිමානයක් වගේ දෙයක් පෙන්නවන්න හදනවාදෝ කියල හිතෙනවා. [Amistad (1997) එකේ තදින්ම තියෙනව කියලයි මට හිතෙන්නෙ]. මොකද මේ හැම එකකම වගේ රට වෙනුවෙන්, නීතිය වෙනුවෙන් වැඩි දායකත්වයක් දක්වන චරිත ප්‍රධන භූමිකාවල, කතාව තුල දකින්න පුළුවන් නිසා. ඒ වගේම මේ චිත්‍රපටියෙ පිරිස ඔත්තුකරුට අකමැති උනත් ඇමරිකානුවන් නීතිමය සීමාවක් තුළ කටයුතු කරන බවක් පෙන්වනවා වගේම අනෙක් රටවල් දෙකේ අශික්ෂිත බවක්, ඔවුන් වැරදිකාරයින් බවකුත් පෙන්වන්නෙ නැහැ. නමුත් එහෙම නෙමෙයි කියවෙන විදිහෙ අර්ථයක් ගැබ් වෙන්න රූප රාමු සීරු මාරුවට යොදාගෙන දෝ කියල සැකයක් මතු වෙනවා. සමහර විට සම්පූර්ණයෙන්ම එහෙම නොවෙන්නත් පුළුවන්. (Able සිරභාරයේ සිටියදී ඔහුට හිංසනයක් ආමරිකාවෙන් සිදු නොවෙද්දී Powersට රුසියානු අත්අඩංගුවේදී, Pryorට ජර්මනියෙදි හිරිහැර වෙනවා.)

සමහර විට Bridge Of Spies කියන්නෙ ඇමරිකානු සභ්‍යත්වය, නීතියට තැන බව ලොවට කියන්න හදපු Steven Spielbergගෙ පාලමද දන්නෙ නෑ. නැත්තන් වෙච්ච සත්‍ය සිදුවීම ඇසුරින්... නීතිය, මනුෂ්‍යත්වය හා සභ්‍යත්වය කෙසේ විය යුතුද කියා පෙන්වන්න හදන පාලම කරන්න හැදුවද දන්නෙත් නෑ.

Read More

 

රූපය - අන්තර්ජාලයෙන්

මැරෙන්න කලියෙන් කරන්න ඕන දේවල් කොලේක ලියල හරි, හිතේ තියාගත්ත හරි.. ඒ හැම දෙයක්ම කරන්න කෙනෙකුට පුළුවන් වෙයිද... එහෙම කරපු අයත් නොහිටියම නෙමේ. ගොඩක් වෙලාවට ඒවා හීන විතරක් වෙන්නෙ සල්ලි නැති කමත් එක්ක.. The Bucket List (2007) චිත්‍රපටයෙ කතාව පෙළ ගැහෙන්නෙත් ඔය සම්බන්ධව. දුප්පත් වයසක කාටර් හා සල්ලිකාර වයසක එඩ්වඩ් එකම රෝහල් කාමරේ එකම ලෙඩකට බේත් ගන්න අතරෙ ඇතිවන හදිසි මිතුදමත් එක්ක ඉදිරියට වෙන දේ තමයි චිත්‍රපටයෙ අන්තර්ගතය. චිත්‍රපටිය පටන් ගන්න හරියෙම වෙච්ච වැරද්දක් තමයි සල්ලිකාර එඩ්වඩ්ට තමුන්ටම අයත් රෝහලේ තනි කාමරයක් ගන්න බැරි වීම. දෙන්නගෙ හමුවීම කොහොමින් හරි වෙන්න ඕන නිසා තමුන්ම හදපු රෝහල් නීතිය වෙනස් කර ගන්න බැරි වෙනව අයිතිකාරයට. වැරද්දක් විදිහට පේන අනිත් දේ තමයි දුප්පත් මරුකටේ ඉන්න කාටර් තමුන්ට වගේම වැඩි කාලයක් නැති එඩ්වඩ්ගෙ හදිසි තීරණයක් උන “මැරෙන්න කලින් කරන්න ඕන list එක” ක්‍රියාත්මක කරන්න එකඟ වීම. ජීවිත බය ඇති, බිරිඳ දරුවන් ගැන වගකීම් සහගත, අනෙකා ගැන හිතන කාටර් මරණයට මාස ගණනක් තියෙද්දී වගකීම් විරහිත, ජීවිතයේ කිසිම සැලසුමක් නැති, පවුලක් නැති එඩ්වඩ්ගෙ චාරිකා සහයකයා වෙනවා සුළු මොහොතකින්. බිරිඳගෙ විරුද්ධත්වය මත උනත්. මෙහෙම හදිසි චරිත වෙනස් වීමක් විශේෂයෙන් මරණය අභියස/ දරුණු පිළිකාවක් එක්ක... ප්‍රේක්ෂකයාට ගෙනෙද්දී ඉතාම පරීක්ෂාකාරී විය යුතුයි කියලයි මගේ හැඟීම. විශේෂයෙන් ප්‍රධාන ධාරාවේ සිනමා නිර්මාණයක් නිසා. ඒත් නිර්මාණයක් කියන්නෙ ඇත්ත ජීවිතයම නෙමේ උනත් නිර්මාණකරුවා ප්‍රේක්ෂකයා ගැන හිතන්න උවමනායි..

Jack Nicholson, Morgan Freeman දෙදෙනාගෙ නියම රඟපෑමක් දකින්න පුළුවන් මේ චිත්‍රපටිය Rob Reiner තමා අධ්‍යක්ෂණය කර නිෂ්පාදනය කරේ. Rob Reinerගෙ තවත් මතක ඇති චිත්‍රපටි Stand by Me (1986), A Few Good Men (1992), When Harry Met Sally... (1989) වගේ ඒවා. ඒ වගේම ඔහුගෙ ගොඩක් film වල music වලට සම්බන්ධ වුනු Marc Shaiman තමයි මේකෙත් සංගීතය. හොඳ හා නරක විවේචන දෙකම ලැබුණ උනත් National Board of Review එක 2007දී ආ film අතුරෙන් top ten ලැයිස්තුවට ඇතුළත් කර තිබුණ. ඒ වගේම IMDB එකේ 7.4/10 ගනිද්දී 41% Rotten Tomatoes වල දැක්වුනු අතර සාර්ථක Box Office චිත්‍රපටියක් උනා.

 දුප්පතාටත්, පෝසතාටත් රෝගී වීම උරුමයි. සමාජ පරතර කෙසේ වෙතත් මරණය අභියස දෙදෙනාම එක මට්ටමක (එකම කාමරේ) ඉන්න බවක් එක් පැත්තකින් චිත්‍රපටිය තුලින් ගම්‍ය වෙනවා. ඒ වගේම කොයි විදිහට ජීවත්වෙන මිනිහට උනත් ලෙඩවීම හා මරණය ඒ හැම කෙනාටම පොදුයි වගේ අදහසක්ද චිත්‍රපටිය මුල් හරියෙ දැනෙන්න ගන්නවා.

කොහොමින් හරි දෙන්න Sky Diving, Car Driving, චීන මහා ප්‍රාකාරය, ටජ්මහල... වගේ list එකේ තියෙන දේවල් අතරින් බොහොමක් එකට සම්පූර්ණ කරනවා. ඒ අතර දෙදනා අතර ඇතිවන සංවාද, අදහස් හුවමාරු ගැඹුරුයි. ඒ කතාබස් චිත්‍රපටය වැඩිපුර අර්ථවත් කරනව වගේම ප්‍රේක්ෂකයාට හිතන්න දෙයක් ඉතිරි කරනවා.

“මම බැඳලා ඉන්න කැමති... ප්‍රශ්නෙ කියන්නෙ මං තනිකඩව ඉන්නත් කැමති. දෙකම එක පාර කරන්නයි අමාරුයි”

“අවුරුදු 45ක් වේගෙන් ගෙවිල ගියා.. හරියට සිදුරකින් දුම් පිට උනා වගේ”

“මැරෙන දවස දැන ගන්න කැමතිද කියල මිනිස්සු 1000ගෙන් ඇහුවම 94% කියල තිබ්බෙ නැහැ. මන් කැමති ඉතුරු 4% අයත් වෙන්න”

දෙන්නා ලෝකේ විඳ ගනිමින් list එක සම්පූර්ණ කරගන්න යන ගමනෙ... මරණය දක්වා යන ගමනෙ දෙන්නට දෙන්නා ගැනත්, ජීවිතය ගැනත් යම් දුරකට තේරුම් යනව. දෙන්නගෙම වයසට පත් ජීවිතවල කාටවත් නොකියා විඳපු තැන් බෙදා ගන්නට, අදහස් හුවමාරු කරගන්නට සගයෙක් හම්බවෙනවා. ඒ වගේම දෙන්නගෙ සිතුම් පැතුම් පවා වෙනසට ලක් වෙනවා. අවසානේ එඩ්වඩ් හම්බෙන්නෙ නෑ කියල ඉන්න දුවව හම්බෙන්න යනවා. ඒ කාටර් list එකට ඒක දැම්ම නිසාත් ඔහුගෙ කැමැත්ත නිසාත් හා එඩ්වඩ්ගෙ වෙනස් වීම නිසාත්. ඒ වගේම “ලෝකේ ලස්සනම කෙල්ලෙක්ගෙ මුහුණ ඉඹින්න” list එකට දාපු එඩ්වඩ්ගෙ ඒ ආසාවත් දුවගෙ දුව (මිනිබිරිය) නිසා ඉෂ්ඨ වෙනවා. ඉතින් ජීවිතේ වෙන සමහර සිද්ධි නරකමත් නැහැ වගේ. මරණ තුනක් ඇති මිනිහෙක් පැණි කෑය කිව්වා වගේ Bucket List එක නිසා වයසට ගියත් කාටර්, එඩ්වඩ් හොඳ පැත්තට හැරුණ. මරණයට තියෙන්නෙ තව ටික කාලයක් උනත්...

Read More

 

කාලෙකට පස්සේ හොඳ සිංහල චිත්‍රපටියක් බලන්න පුළුවන් උනා. මේක බලද්දී මනෝරත්නයන්ගෙ ගුරු තරුව වේදිකා නාට්‍ය බලපු අයට මතක් වෙන්න ඇති සමහර විට.. පොඩි පොඩි film festival වල පෙන්නල සම්මානයක්, දෙකක් අරගෙන තමුන් වෙනස් විදිහෙ කෙනෙක් කියල පෙන්නන්න දඟලන රැල්ලෙනුත්, ඉතිහාසකතා වාර්තාකරණ රැල්ලෙනුත් හෙම්බත් උන අයට හොඳ චිත්‍රපටියක් දායාද කිරීම ගැන ඇත්තටම ශ්‍රද්ධා මාධ්‍ය ජාලයට ඇතුළු සියලු දෙනාට... ඇත්තටම පින්. කන්න අතට ගන්න බත් පත ඇතුලෙ රසායන ද්‍රව්‍ය  හැට හුටහමාරක් තියෙන කොට ඒවත් එක්ක මුළු ජීවිතේම ඔට්ටුවෙන ජීවිත මොනවගේ ඇද්ද, ඒ අය මොකක් නිසා මේ දේවල් භාවිත කරන තත්වයට පත්උනාද කියල විතරක් නෙමේ ඒ වගේ පවුලක ඉපදුණු දරුවන් දෙදෙනෙකුගෙ අනාගතය කොහොම ගොඩනැගෙනවද කියල මනාවට පෙන්වන චිත්‍රපටියක්.. කලාත්මක දේශපාලනික චිත්‍රපටියක්. සමර චිත්‍රපටි දේශපාලනිකයි, රැඩිකල් කිව්වට ඒවයි මේ තරම්වත් දේශපාලන අර්ථගැන්වීමක් දකින්නට නෑ. ඒවායෙ තියෙන්නෙ පුහු රැඩිකල්, පෞද්ගලික මතවාද බලෙන් ප්‍රේක්ෂකයාට දමා ගැසීමක්.

දරිද්‍රතාවෙ පතුලෙම ඉන්න පවුලක නිවුන් දරුවන් දෙන්නෙක්. දෙසොයුරන්ගෙන් කෙනෙක් දැනුම, ගණිත ආදී විෂයනට දක්ෂ වෙද්දි අනෙක සෞන්දර්ය හැකියාවන්ට දක්ෂව එයට නැඹුරු වෙනව. රසාස්වාදය, රසවින්දනය, කලාව, ඉතිහාසය කප්පාදු කරපු රැකියා වෙළඳපොල සඳහා පමණක්ම ඉලක්කගත වෙච්ච අධ්‍යාපන මොඩලයට... ලෝකෙ ඉහලම තැනෙක තියෙනව යැයි පාරම්භාන ලංකාවේ වනපොත් අධ්‍යාපනයට මේ දරුවන් දෙන්නත් ඉතින් අකුරු කරන්න යනවා. එතැනදී ගණන් බැරි දරුවා මොට්ටය වෙද්දි කලාව මොට දරුව දක්ෂය වෙනව. තමන්ගෙ බාල සහෝදරයට වඩා පරිසරයට, පවුලට ආදරය කරන, කළා හැකියාව ඇති දරුව මේ අධ්‍යාපන රටාව ඇතුලෙ fail වෙනව... මේකද අපිට, අනාගත සමාජයට අවශ්‍ය අධ්‍යාපනය යැයි ප්‍රශ්නයක් ඉතිරි කරමින් චිත්‍රපටිය නිම වෙනව. පලිබෝධනාශක අවුලෙන් පටන් අරගෙන ගුරු කේන්ද්‍රගත අධ්‍යාපනයෙ ඇති අවුළ පෙන්වමින් චිත්‍රපටිය නිමවෙනව. හරියට මේ අධ්‍යාපනයත් දරුවන්ගෙ අනාගතයට පලිබෝධනයක්, විසක් වෙන්න බැරිදැයි යන හැඟීමක් මතු කරමින්. නමුත් අවසන් කරන්නෙ බලාපොරොත්තුවක් සහිතව (එය හොද සිනමා නිර්මාණයක් දකින්න ලැබෙන ලක්ෂණයක්). ඒ ගුරුවරය ගණන් හදන්නට බැරි දරුවගෙ කවියට හැඟීම්බර වෙලා වෙනද කරන දඬුවම් දීම අතෑරලා පාඩම් කියා දෙන්න පටන් ගැනීමත් එක්ක.. පරිමාව හා ධාරිතාව මාතෘකාව විදිහට ගනිමින්. මාතෘකාව පෙන්වමින්ම තිරය වැහෙනව.

මෙහි දකින්නට පුලුවන් තවත් ඉතාම හොඳ දෙයක් තමා සංගීතයට, කලාවට ලැදි වැඩිමලා සෙනෙහස, ආදරයට හිත ඇති කෙනෙක් වෙලා අනෙකා ඒකෙ ප්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවය විදිහට නොදක්වපු එක. ඒ කියන්නෙ ඔහු අකාරුණික, සංගීතයට අකමැති කෙනෙක් විදිහට නොදක්වපු එක... හාමුදුරුවො දැක්කම අයින් වෙලා වැඩිමලා වඳීද්දී, බාලය කිසිම ගෞරවයක් නැතුව යන කෙනෙක් කරේ නෑ. ඔහු වැන්දේ නැති උනත් පාරේ ඉඩ දීල හිටිය. සංගීත පන්තියට ගොඩ නොවැදුනත් ගෙදරදී සිංදු මිමිනුව. ලෝකෙත් එහෙම තමා. අපිට කවුරුවත් මෙයා හොඳයි, මෙයාගෙ නරක විතරමයි කියල වෙන් කරන්න බැහැ. ඉන්නෙ හොඳ අඩු හෝ නරක අඩු හොඳ වැඩි පිරිසක් විතරයි.. චිත්‍රපටියෙ ප්‍රධාන චරිත දෙකේ සංකලනය මේ කාරණාවත් එක්ක බලද්දී ඉතාම ප්‍රශස්තයි. මොකද දරුවන් කොහොමත අහිංසක අය. ඒ නිසා මෙයා නරකයි, මුරණ්ඩුයි කියල හංවඩු ගැසීම උචිත නැහැ. ඒක හොඳින්ම ප්‍රකට වෙනව මේ චිත්‍රපටිදි තැනක තමුන්ගෙ අයියට ගුටිකන්න වෙයිද කියල හිතිලා පාඩමට දක්ෂ මල්ලි ඇස්වල කඳුළු පුරෝගෙන අඬන සිද්ධියෙන්. මේක එන්නෙ අර කවිය කියන හරියෙ. ළමයි කවදත් අහිංසකයි. අහිංසක, අංගුලිමාල වෙන්නෙ.. ඒ අහිංසක බව නැති වෙන්නෙ සමාජසංස්ථාව නිසාමයි.

මේ  චිත්‍රපටියෙ ප්‍රධාන භූමිකාව විදිහට දකින නිවුන් දරුවෝ දෙන්නෙත් අනෙත් ජැක්සන් ඇතුළු අය තරම්ම දක්ෂ රංගනයක නිරත වෙනව. නවකයො උනත්. ඒ වගේම සිනමාත්මක බව, රූපක භාවිතය, නාද සංකලනය වගේම ඇඳුම්පැළඳුම් හා වේශනිරූපණයත් ඉතාම උසස්. ඒ වගේම චිත්‍රපටිය අතරතුරදී සීය වගේම, අන්තිම හරියෙදි දරුවත් ඉදිරිපත් කරන කවි පෙළ ඉතාම හැඟීම්බරයි.. මේ කවි පෙළ ගැන මහමෙව්නාවෙ වලිමඩ ශ්‍රද්ධාසීල ස්වාමින් වහන්සේ අරුත් ගැන්වීමක් කරල තිබුණ මෙන්න මෙහෙම -

මෙය ජනාප්‍රවාදයෙ තියෙන කතාවක්. කෑම නැති කාලයක කොබෙයි කිරිල්ලියක් පැටියට කන්න මී මල් ගේනව. දවසක් කොබෙයි අම්ම එනකොට මල් ටිකයි. පැටියට කිව්ව උඹ ටිකක් කන්න කියල.. අහල නෑ තව දවසක එද්දීත් මල් ටිකයි. කේන්ති ගිය කොබෙයි අම්ම කොටාගෙන කොටාගෙන ගියා. පැටිය මරුන. කොබෙයියත් බලං හිටිය කරන්න දෙයක් නැතිව. වෙලා තිබිල තියෙන්නෙ අව්වට වේලිලා මල් මැලවිලා, ටිකක් වෙලා. පමාවෙලා වැස්සක් වහිද්දි මල් ආයෙත් දිගහැරෙන්න අරන්. මල් අඩු උනෙ පැටියගෙ වරදක් නිසා නෙමේ. ඉතින් අඬන කොබෙයි ලියව සනසගන්න, කොබෙයිය කියනවලු ‘උබේ අතේ වරද නැහැ ඒ මේ සංසාරෙ හැටි ’ කියල. ඉතින් අනිත් කොබෙයියෝ පුබ්බුරුම් පුතා කෝ කෝ කියල කෑ ගහද්දීන් මටත් වෙනදට වඩා තනිකම වැඩි. උඹත් අඬනවා.. ඒ නිසා මං ලඟම කියව කියව ඉන්නේ නැතුව ඕක නොදන්න අයට ගිහින් කියන්න  කියල කොබෙයිය, කොබෙයි ලියට කියනවලු.. (ඕක තමා කවියෙ අන්තර්ගතය)

Read More